Fysio

Het blijkt dat mijn lijf niet gemaakt is om pool te spelen. Nee, correctie, het blijkt dat mijn rug niet gemaakt is om als een gebochelde in een onnatuurlijke houding over een tafel heen te hangen terwijl ik ballen tegen elkaar probeer te stoten. Gezien ik de feedback van de mensen om mij heen consequent aan de kant zette, besloot mijn rug dat het tijd was zich ook in de discussie te mengen. Een spier net onder mijn schouders laat me sinds we terug zijn weten dat ik te lang in de verkeerde positie heb gehangen door in de kramp te schieten. Kramp tijdens wandelen, kramp tijdens fietsen, kramp tijden werken.

Dus, voor het eerst in zo'n twintig jaar naar de fysio.

De fysioruimte zit boven mijn huisarts. Het is een oud gebouw, dat me doet denken aan een buurtcentrum. Grijze bakstenen muren aan de buiten-, maar ook de binnenkant van het gebouw, een draaitrap die nog geen meter breed is, met geel zijl over de treden gelegd. Het pand is naar mijn schatting begin negentienhonderd gebouwd om warmte vast te houden, wat niet handig is als je geen airco hebt en op de bovenste verdieping moet zijn op een van de drie hete dagen (ofwel de Nederlandse zomer) van 2024.
De fysiotherapeut heeft een ventilator in zijn kamertje. Hij typt met tien vingers mijn klachten in zijn computer, maar maakt geen gebruik van de shifttoets, in plaats daarvan tikt hij steeds de Caps Lock twee keer in als hij een hoofdletter nodig heeft.

De eerste oefeningen die ik mee krijg verhelpen de pijn niet direct. Het blijkt iets te zijn dat moet helen, en de pijn is de spier die het als het ware opgeeft omdat er teveel lactaat opbouw in de spier is. Oefeningen blijven doen en een aantal krachttrainingen om andere spieren aan te sterken. Als verwacht komt het er weer eens op neer dat ik krachttraining moet gaan doen, zoals ze al die jaren geleden ook al zeiden.

Gewrichtsklachten zitten in de familie en de theorie twintig jaar geleden was spiermassa opbouwen om het werk van de gewrichten over te nemen. Lekker bewegen, sportschooltje, limieten opzoeken, een beetje er overheen en weer rusten. Om te herhalen en het opnieuw te doen.

In de tijd dat ik netjes naar dat advies luisterde kreeg ik alleen maar meer last van mijn lijf. Als ik dat aangaf zeiden ze dat het tijdelijk was, maar dat het beter zou worden wanneer ik in conditie zou zijn. Dus we gingen door, bouwden het aantal gewichten bij elke oefening op en uiteindelijk werd ik de wereld ingestuurd om het zelf verder op te bouwen. De pijn bleef.

Tot ik stopte met naar de sportschool gaan.

Helemaal pijnvrij ben ik nooit geweest denk ik. Er zijn goede dagen en er zijn slechte dagen, en aan pijn schijn je te wennen, dus soms heb ik niet door dat ik ergens last van heb. Tot ik door mijn tolerantie limiet heen ben. Dan lijkt ineens alles pijn te gaan doen.

Dus ik was sceptisch toen de nieuwe fysio me zei dat ik krachttraining moest gaan doen. Maar ik had beloofd dat ik er open in zou gaan, dus in plaats van heel de boel direct af te blazen, besprak ik mijn zorgen. De fysio herkende de ziekte en begon zelf over een andere manier van krachttraining, waarbij niet de gewrichten teveel belast worden, dus dat zijn we nu aan het proberen. Meer op uithoudingsvermogen dan puur kracht. Dus als een brave student ga ik zo in rare posities staan om mijn buik aan te spannen en mijn rug te trainen.


-VLH