Gast-frustratie.

'Goedemiddag mevrouw, wat mag ik voor u betekenen.' Met een beleefde glimlach kijk ik het kleine mevrouwtje aan. In de vijftig met grijze omaharen staat ze een beetje timide met haar portomonnee op de toonbank te spelen.
'Ja, zou ik alstublieft een koffie verkeerd mogen? En mag ik daarbij graag een groot glas heet water alstublieft.'
'Natuurlijk mevrouw, één momentje.' Ik zet een grote mok onder het apparaat en vul automatisch het schoteltje bij met een koekje en een suikertje. Samen met het glas hete water zet ik het met een glimlach op de toonbank.
'Dat wordt dan €2,40 alstublieft.' Afwachtend kijk ik alvast degene aan die achter haar staat. 'Hoi! Wat kan ik voo..'
'Sorry,' onderbreekt het grijze oma'tje me, 'mag ik er nog een beetje melkschuim op? Anders is het te sterk.'
'Oh, ehh, ja natuurlijk.' Nog steeds met een beleefde glimlach op mijn gezicht wacht ik af totdat ze het geld overhandigt en ik de volgende in rij kan helpen.
'Ik had nog een vraagje.' Met grote ogen kijkt ze me aan, vastbesloten om het ongeduldige gezucht en geschuifel achter haar te negeren.
'Zeg het maar.'
'Als ik hier vanavond een hapje wil eten, kan dat?'
'Jazeker mevrouw, dit is onze kaart, u kunt alle gerechten bestellen tot tien uur s'avonds. We hebben ook dagspecials, die staan op de zwarte borden geschreven.' Automatisch raffel ik het praatje af die ik al minstens honderden keren heb gehouden en probeer haar met mijn ogen aan de kant te duwen. 'Meneer! Zeg het maa...'
'Enne.. en deze tomatensoep? Kan die ook gewoon?'
'Jazeker. Alles wat op de kaart staat kan gewoon besteld worden. Tot tien uur.'
'Maar de broodjes niet toch? Want dat staat hier op de kaart.'
'Nee de broodjes niet en dat staat inderdaad op de kaart.'
'Oké, en waar mogen we dan zitten?'
'Daar achterin worden de tafels opgedekt voor de reserveringen.' En ik wijs rechts achter haar.
'Oh, maar ik wilde graag aan dat ene tafeltje dáár zitten.' En zij wijst links achter haar. Ik ben heel even stil. De meneer achter haar kijkt mij nu ook afwachtend aan.
'Oh, eh ja, dat kan wel geregeld worden.'
'Ontzettend bedankt hoor, mevrouw. Ik heb nog één vraagje.'
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
'Welk liedje is dit?'
'Volgens mij is het Billie Jean, van Michael Jackson.'
'Heeft u ook klassieke cd's?'
'Dit is een afspeellijst mevrouw, we hebben een muziekinstallatie en werken niet met cd's.' Noem me onprofessioneel, maar die beleefde glimlach is in geen velden of wegen meer te bekennen.
'Ja, want dit is niet echt mijn muziek.' Dat is dan heel érg vervelend voor u mevrouw. ... Jammer genoeg durf ik dat niet hardop te zeggen.
'Het spijt me mevrouw, ik kan er niets aan doen.'
'Nou, mag het dan op zijn minst wat zachter?'
'Uiteraard.' STEEEEEEEEEEEEERFFFFFF.
Zeer opgelucht zie ik dat ze aan een tafeltje héél ver van de bar af gaat zitten. Ik richt mijn aandacht naar de man die voor me staat en gelukkig nog een beetje kan glimlachen. In tegenstelling tot mijzelf.
'Meneer! Sorry voor het wachten, wat mag ik voor u doen.'
'Hallo, mag ik graag een koffie verkeerd met extra melkschuim en een groot glas heet water alstublieft.' En hij kijkt me lachend aan.
'Haha.'

ZO niet grappig.