Vandalist!

Zondagavond.


Twee van die hangjongeren zaten (weer) in het halletje van Çafé te blowen. Je kon het zelfs in het café gedeelte ruiken. Super irritant. Een van de camera's staat gericht op het halletje dus als ik in het hok zit heb ik er goed zicht op. Ik ben snel de deur uitgestormd en naar het halletje gelopen.

'Jongens, willen jullie alsjeblieft naar buiten gaan. Dit kan natuurlijk niet hè.' De jongens, die een jaar of vijftien waren, mompelden iets onduidelijk en gingen braaf naar buiten om vervolgens weer onder de overkapping te gaan zitten. Ja, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik sprak Jan aan die klaar was met werken en op het punt stond te vertrekken. Of hij alsjeblieft misschien die jongens wilde wegsturen van het terras. Ik ging ondertussen de overkappingsleutel halen om heel demonstratief alles dicht te gooien zodat ze lekker in de regen zouden zitten en misschien dan wel zouden optiefen. De laatste tijd verspreiden de hangjongeren zich namelijk als bacteriën over ons terras, een puinzooi achterlatend aan peuken, bierblikjes, lege flessen wijn, halve joints en omgeschopte tafels, dus je begrijpt vast wel dat mijn geduld zo langzamerhand begint op te raken.

Terwijl Jan een praatje hield met onze lieve vrienden deed ik alvast de ene helft van de overkapping dicht. Zij gingen verzitten naar de andere helft. Toen ik de andere kant liet zakken stonden ze op en sukkelden ze heel langzaam naar de parasol toe die bij de ingang van de deur staat. Met argusogen bekeek ik ze, een houding uitstralend zo van: NU opflikkeren. Nadat ik de overkapping had dichtgedaan liep ik weer naar binnen. Ik hoorde nog een mompelende vloek die me toegeworpen werd, iets in de trant van 'kutwijf.' I don't careeeeeeee. Als ze maar oprotten.

Een kwartiertje later ging ik weer naar buiten om te checken of de hangjongens daadwerkelijk waren vertrokken en de schrik sloeg me om het hart. De rechterarm van de overkapping was totaal omgebogen. Alsof iemand er aan was gaan hangen of iets tussen had gezet. VANDALISTEN! Gelijk Maria gehaald die aan het stocken was, gelijk Eigenaar gebeld, verhaal van de blowende jongens uitgelegd en dat ik vermoedde dat zij het waren geweest. Daarna de camerabeelden teruggekeken om te zien wanneer, wie (ook al wist ik dat het die twee jongens waren geweest, wie anders namelijk?) en hoe precies het gedaan was. Zo'n arm is écht niet makkelijk om te buigen.

Met zijn drieën de camerabeelden teruggekeken. Vol spanning wachtte ik af. Je ziet mij met een bos sleutels naar buiten lopen en eerst de ene helft van de overkapping dicht doen, waarop de jongens opstaan en onder de andere helft gaan staan. Vervolgens begin ik de andere helft dicht te doen waardoor ze verhuizen naar de parasol. Terwijl de jongens onder de parasol staan en naar mij kijken terwijl ik de overkapping dichtdoe, zie je heel langzaam één arm krom buigen.

'W-w-w-w-waaaaattt?' Maria barstte in lachen uit (het is haar ook gelukt om de overkapping te slopen) en ik was vooral heel, heel erg stil. KUUUUUTTTTTT. Hoe moest ik dit in hemelsnaam aan de Eigenaar uitleggen? Vooral na het hele verhaal van de blowende jongens en dat ik ervan overtuigd was dat zij het hadden gedaan. Wat bleek nou, er stond nog een stoel bij de paal waar die overkapping naar beneden zakt. Het bleef hangen op de leuning en aangezien ik veel te druk bezig was met die jongens heb ik totaal niet doorgehad dat de overkapping vast zat op die leuning en dus niet verder naar beneden kon, zodat het helemaal krom boog.

En kun je nagaan dat alleen de bedrijfsleiders de overkapping dicht mogen doen omdat wij er een 'betere kijk' op hebben. En kun je ook nagaan dat terwijl ik die jongens met argusogen bekeek en mijn flikkernuop-houding toepaste, ZIJ toekeken hoe ik heel langzaam de overkapping aan het slopen was. HA-HA.

Vandalist die ik ook ben.