gebroken met ouders

Heee ben ik weer

Sorry het wordt weer een negatief verhaal. Ik hoop dat jullie me verder kunnen helpen want ik zit echt vast.

Sinds 2013 heb ik het contact met mijn ouders verbroken. Reden?: moeilijk uit te leggen. Ik heb mij iig mijn hele jeugd niet gehoord gevoeld. Ik kan zeggen dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Mijn ouders hebben een eigen bedrijf (wat mijn vader van zijn vader geërfd heeft) en er was heel veel stress en spanning altijd. Mijn vader bejegende mijn moeder slecht: commanderen, geen oog voor haar behoeftes (leken meer collega's dan man en vrouw), kleineren/intimideren (heel negatief) etc. Mijn vader is ook een moeilijke man, hij heeft (weet ik sinds kort) ook een erg moeilijke jeugd gehad waarin hij zich heel eenzaam heeft gevoeld. Hij kan niet met emoties om gaan en vlucht eigenlijk in zijn werk omdat dat het enige is waarvan hij denkt dat hij goed in is. Daarbij verwaarloosde hij dus eigenlijk het hele gezin. Ik was heel gevoelig voor hoe hij mijn moeder behandelde en ik kwam altijd voor haar op door haar te helpen in het huishouden (ik dacht: dan heeft ze meer tijd om mijn vader in het bedrijf te helpen en dan zal hij liever zijn naar haar), en als zij verdrietig was dan praatte ik met haar (wanneer ze zei dat het haar allemaal te veel werd, of dat ze wilde scheiden). Ze zijn trouwens nog steeds bij elkaar. In ieder geval ik was een heel gevoelig kind en ik heb gewoon geen jeugd gehad omdat ik altijd bezig was met mijn moeder. Ik had het gevoel dat ik voor haar moest zorgen, dat zij mij nodig had. Hoe meer ik voor mijn moeder ging zorgen hoe slechter het contact werd met mijn vader. Op een gegeven moment negeerden we elkaar gewoon. Dit was best lastig want het ging door voor jaren. Ik wilde wel contact met hem, maar hij kon gewoon niet zijn zoals ik wilde dat hij was: een vader. Soms was ik heel dwars in het kader van: negatieve aandacht is ook aandacht. Als ik iets moest doen dan deed ik het gewoon niet. Dan sloeg hij mij net zo lang totdat ik datgene deed wat ik van hem moest doen. VB: ik moest een keer de wasbak schoonmaken en ik had dat niet gedaan. Toen heeft hij mij naar beneden gesleurd en met cif en mijn hoofdhaar de wasbak schoongemaakt. In ieder geval wat ik wil zeggen is dat ik niet weet wat ik nu moet met het contact. Er zijn een aantal gesprekken geweest onder leiding van een therapeut en ik heb gezien dat mijn moeder heel graag weer contact wil en dat mijn vader zich ook wel zorgen maakt (hij heeft nog nooit zoveel gesproken als nu: kan ook liggen omdat hij graag wil dat ik iig met mijn moeder weer contact heb, want hij heeft ook eens gezegd: zolang je maar met je moeder contact hebt). Ik had toen ik het contact verbrak niet het idee dat het zo lang zou duren voordat ik weer contact met ze zou hebben. Ik had verwacht dat ze me veel eerder erkenning zouden geven. Ik krijg geen erkenning en dat is wat ik gevoelsmatig nodig heb om contact met hun op te bouwen. Ik wil mij er niet overheen zetten, me weer aanpassen en doen alsof alles goed zit, want dat zit het voor mij niet. Maar het ziet er dus ook niet naar uit dat ze mij erkenning gaan geven.. Ik moet in ieder geval een keuze gaan maken, want ik moet verder met mijn leven. Ik kan het leven niet pauzeren totdat zij erkenning gaan geven, want misschien doen ze dat wel nooit. Maar ik vind het dus zo lastig omdat ik wel aan ze zie dat ze echt contact willen, althans mijn moeder. Maar zij wil ook niet naar zichzelf kijken heb ik het idee (ik snap dat het moeilijk is als ouder om te zien dat je steken hebt laten vallen).. maar toch. Iemand wijze raad? Haha. Groetjesss en bedankt voor het lezen als je tot hier bent gekomen