Hersenscan depressie

LifeJourney, vrouw, 32 jaar

• Pelientje zondag 11 juni 2017 23:20
  Hoelang heb je therapie? En hoe intensief?
  
  Ik herken je verhaal enorm, heb zelf dysthymie​ (maar kan er inmiddels wel mee omgaan) en het heeft bij mij ruim zes jaar geduurd voordat het eindelijk beter met me ging. Bij mij ging het telkens weer wat beter, maar ik kreeg ook telkens weer een terugval. Uiteindelijk is het gelukt om eruit te komen met een opname (ik had al heel veel vormen van therapie gehad en slikte al paar jaar antidepressiva&#8203.
  
  Een hersenscan klinkt als een heel goed middel om een passende behandeling te kunnen vinden. Ik vermoed alleen wel dat het een duur grapje gaat worden (lijkt me niet dat het verzekerd zal worden). Denk ook niet dat ze dan gelijk garantie gaan geven dat medicijn x aan zal slaan. Maar ik zou hier eens over met de huisarts in gesprek gaan. Je kunt ook nog in kaart brengen welke therapieën je al gehad hebt en wat nog niet, misschien heb je een bepaalde therapie nog niet gehad terwijl dat wel heel goed bij je aansluit. Voor de depressie heeft cognitieve gedragstherapie mij enorm geholpen.
  
  Succes met alles, ben heel benieuwd welke weg je in gaat slaan!
• Pelientje zondag 11 juni 2017 23:20
  Lol die smiley heb ik er niet bij geschreven... Mijn mobiel doet bijzondere dingen haha.
• LifeJourney maandag 12 juni 2017 00:16
  He Pollientje! Ik heb therapie sinds 2013 (had al veel eerder gemoeten maar kom uit een dorp en gezin waar dat allemaal raar is). Ook groepsbehandelingen gehad: mentaliserende bevorderende therapie en ondersteunende structurerende dagbehandeling. Individuele therapieën waren psychotherapie en EMDR. Medicijnen: Mirtazepine, Escitalopram, Fluoxetine. Zo nu weet je ongeveer mijn hele dossier haha. Maarre ja fuckedup, want ik gooi alleen maar jaren van mijn leven weg. Zo voelt het nu. Mijn leven ziet er ongeveer zo uit: paar dagen heel erg mijn best doen om vol te houden: school, werk, gezond eten, sporten etc en dan vervolgens opgeen en 3/4 dagen in bed liggen of ander destructief gedrag doen (in ieder geval de boel de boel laten). Dus mijn leven is overleven - opgeven - overleven - opgeven etc. Het is niet dat ik 'zomaar' opgeef, ik kan mij voorstellen dat mensen dit zo zien, maar ik zit er op zo'n moment zo doorheen en ik ben zo moe/gestressed. Ik kan dan geen stap meer zetten voor mijn gevoel. Misschien is het ook gewoon iets fundamenteels en moet ik het over een hele andere boeg gooien ofzo, maar dat is misschien ook wat radicaal. Ik bedoel ik ben al zovaak verhuisd, andere studie gedaan, gereisd etc. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen. Ik ben ook gelovig (christen) en ik zit er nu aan te denken om DTS te gaan doen. Een soort cursus, waar je eerst 3 maanden onderwijs krijgt en dan 3 maanden op zending gaat. Je kan wel even googelen als je geïnteresseerd bent. Ik weet alleen niet of dit weer een vlucht is (een illusie dat ik me dan goed voel) of dat het echt wel een goed idee is. En ik zit ook met school. Ik ben 1e jaars student MWD en heb al heel veel studies niet afgemaakt, dus weet ook niet of het slim is. Maar ik kan echt niet meer.. Als ik dit jaar haal dan moet ik er sowieso tussenuit. Ik maak mezelf mentaal helemaal op, niet eens zozeer omdat het héél veel werk is, maar meer omdat ik er geen voldoening uit haal.. Ik wil iets doen waar ik gepassioneerd voor ben. Ik wil leven en dat doe ik nu al 25 jaar niet.
  Ik maak er weer een veel te lang bericht van haha. Die scans inderdaad.. daar wordt veel mee getest, maar is ben ik bang nog niet echt een ding zegmaar. En het wordt inderdaad niet vergoed door je zorgverzekeraar, maar ik wil er alles aan doen om 'beter' te worden. Ik zal het wel vragen aan de huisarts, hopelijk lacht hij me niet uit haha. Maar opname is wel heftig hee. Wel fijn dat je er nu beter mee om kan gaan. Dat is ook nog wel een idee, maar ik denk dat ik niet zomaar opgenomen wordt, dan moet je naar mijn idee echt een direct gevaar zijn voor jezelf of anderen. Ik ben niet suïcidaal, maar ik leef ook niet en ben fucking wanhopig want als er niks veranderd blijft de rest van mijn leven er zo uit zien zoals het er nu uit ziet en dat wil ik echt niet. Het lijkt me wel fijn om even helemaal in een andere omgeving te zijn en je echt 100% op jezelf kunt richten. En cognitieve gedragstherapie heb ik wellicht ook wel wat aan, al weet ik niet precies welke gedachten ik moet uitpluizen..
  
  Thanks voor je berichtje en slaap lekker voor zo!
• LifeJourney maandag 12 juni 2017 00:30
  Pellientje, excusez moi
• LifeJourney maandag 12 juni 2017 00:31
  Pelientje* pffff het is laat.
  
• frlMiauw maandag 12 juni 2017 15:35
  Mijn depressie is als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik veganistisch ging eten. Voeding heeft er echt een heleboel mee te maken, probeer je daar eens in te verdiepen
• LifeJourney maandag 12 juni 2017 19:02
  Hee frlMiauw, thanks voor je reactie. Heb ik geprobeerd, maar helpt niet, wordt eerder een obsessie bij mij. Al geef ik je wel gelijk dat een gezond eetpatroon de klachten iets mindermaakt.. maar de oorzaak is het niet bij mij..
• frlMiauw maandag 12 juni 2017 21:22
  Nee het was bij mij ook niet de oorzaak hoor, heb ook jarenlang therapieën gehad maar het laatste randje ging niet weg, maar dat is met voeding opgelost.
  Het heeft me niet van mn andere stoornissen afgeholpen though ik heb wel gemerkt dat therapie het bij mij eigenlijk alleen maar erger maakte.
• bahbah dinsdag 13 juni 2017 00:28
  Hee depressie is een van de ergste dingen die je kunt hebben. Ik heb 2 x ernstige depressies gehad de eerste duurde 4 jaar en de 2de 6 jaar maar is nog steeds licht aanwezig. Voor mij voelde het alsof ik in een huis was wat vol met water liep en er waren geen uitgangen. Ik heb 2 jaar lang gezocht naar de juiste medicijnen, toen ik die had gevonden was ik zo blij, ik merkte het gelijk de volgende dag dat ik wakker werd, rust in mijn hoofd. Deze medicijnen waren echter niet zonder gevaar. Ik heb er Parkinson van gekregen. Door een hersenscan konden ze zien dat er geen dopamine meer aangemaakt werd. Ik heb nu medicijnen voor Parkinson,en het gaat goed. Ik heb zowat alles geprobeerd wat ik tegenkwam, accupunctuur, accupressure, brainstimulatie door electroschokjes, ademhalingssessies, verschillende therapievormen, lopen, joggen, reizen ect maar je blijft met jezelf zitten. Ik begrijp zo goed wat je schrijft, het is zo ontieglijk moeilijk, maar je moet door. Het gaat over of je leert er beter mee om gaan.
• LifeJourney dinsdag 13 juni 2017 01:05
  He bahbah, wat pittig man. 2 depressies!
  Voor mij voelt het alsof ik mijn hele leven al in een depressie zit.. Fijn dat je de juiste medicijnen hebt gevonden en dat het hele ernstige er nu vanaf is! Ik heb heel veel moeite om het duidelijk te maken aan mijn psycholoog dat het echt niet gaat. Ik zeg het wel elke keer, maar heb dan stemmetje in mijn hoofd: maar jij bent degene die het moet doen, jij bent regisseur van je eigen leven, jij kan keuzes maken, jij bepaalt hoe je omgaat met dingen etc, waardoor ik mezelf wijs maak dat het wel oké gaat en dat zeg ik dan ook. Dus kan me voorstellen dat ze ook niet echt een peil op mij kan trekken. Maar ze zegt wel dat ze ziet en begrijpt dat ik me heel erg rot voel. Ik ga morgen, dan spreek ik haar aangeven dat ik opgenomen 'wil' worden. Maar ik schaam mij heel erg om dat aan te geven. Stemmetje: jij vindt jezelf heel zielig en je moet stoppen met dat zelfmedelijden etc. Maar goed ga nu toch maar de stoute schoenen aantrekken, want het kan zo echt niet meer.. en ik probeer het echt, maar ik ben gewoon op en ik denk dat ik tijdens opname de rust/ruimte kan vinden om echt op mijzelf te richten.. Hoe kwam het trouwens dat er bij jou geen dopamine werd aangemaakt? Kwam dat door medicijnen of wat dat gewoon altijd al zo?
• LifeJourney dinsdag 13 juni 2017 01:07
  En hoe wat waar moet ik zijn om ook zo'n hersenscan te doen?

• O 30 jun 2017 gebroken met ouders   ( 1 )
• O 13 jun 2017 Opname   ( 7 )
• O 11 jun 2017 Hersenscan depressie   ( 11 )
• O 01 jun 2017 Hoe dan? GGZ   ( 6 )