Hoe dan? GGZ
Wie heeft er wel eens een depressie gehad? Nou ik heb er nu 1 en snap niks van de GGZ. Ik wil niet meer leven. Ik wil niet dood, maar ik wil niet meer op deze manier verder gaan. Maar ik heb een BOR en TOR, Bed Op Recept en Telefoon Op Recept. Ik heb vandaag gebruik gemaakt van de TOR. Toen zeiden ze dat ik mijn signaleringsplan er bij moest pakken. Maar ik wil niet meer leven, dus waarom zou ik dan ooit mijn signaleringsplan er bij pakken?? Laatst vroeg mijn psycholoog of ik suicidegedachten heb etc, die heb ik constant en toen vroeg ze ook wanneer ik mijzelf van kant wilde maken of ik dat dan zou laten weten... Ik snap dat niet hoor. Als ik dood wil en daar voor de volle 100% achtersta waarom zou ik het haar dan laten weten? Zij zou mij alleen maar tegen proberen te houden. Hoe dan ook. Ik wil gewoon hulp en niet van die korte termijn oplossingen zoals: bezoek een vriend of schrijf het van je af. Ik heb pas eind juni een gesprek met andere psycholoog voor een behandeling (alweer), maar tot die tijd voel ik me dus zwaar kloten, kom ik mijn bed/huis amper uit, heb ik werk opgegeven en is school maar de vraag of ik haal (skip veel). Oh en nu ik gestopt ben met werk heb ik niet genoeg geld meer om mijn huur elke maand te betalen, ook niet als ik maximaal leen bij DUO wat ik nu doe.. Ik snap niet hoe ik om moet gaan met het GGZ. Oh en ik voel me superschuldig want ik doe dus geen flikker. Maar ik wil het neit meer opnieuw proberen, ik wil niet mijzelf weer bij elkaar rapen en dan paar dagen later weer keihard onderuit gaan. Ik ben het beu. Overleven - opgeven - overleven - opgeven - overleven - opgeven. Met opgeven bedoel ik dan waar ik nu inzit; niks meer willen en de boel de boel laten. Waarom zou ik mezelf weer bij elkaar rapen, het 2 dagen met moeite volhouden en dan weer in elkaar storten..
Ik heb met een oud groepsgenootje van therapie gesproken en die zegt je moet gewoon blijven aangeven dat het niet goed gaat, voor jezelf opkomen etc etc. Maar ik weet ook niet hoe ze mij per direct kunnen helpen. Dus ik kan wel weer aangeven dat het niet goed gaat.. waarschijnlijk vragen zij dan hoe ze mij kunnen helpen, WEETIKNIET! Ik wil gewoon niet meer leven op deze manier, want dit is geen leven.. dit is overleven - opgeven - overleven - opgeven. Ik ben denk ik geen dreigend direct gevaar voor mijzelf, dus opnemen zullen ze me ook niet. Stiekem wil ik dat wel, maar daar vinden ze mij vast niet 'ziek' genoeg voor. Soms denk ik dat ik mijzelf gewoon ziek denk in mijn hoofd. Ik praat mezelf een patiënt aan. Is dat herkenbaar voor de mensen die een depressie gehad hebben? Ik zit vet erg in de knoop met mijzelf en ik voel me machteloos, hulpeloos en wanhopig. Oh en ik ben bang dat ik niet meer geholpen kan worden. Dat die depressie gewoon in mij als persoon zit ofzo, omdat ik mijn hele leven al kamp met depressieve gevoelens. Hebben jullie tips ofzo?? Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
Ik heb met een oud groepsgenootje van therapie gesproken en die zegt je moet gewoon blijven aangeven dat het niet goed gaat, voor jezelf opkomen etc etc. Maar ik weet ook niet hoe ze mij per direct kunnen helpen. Dus ik kan wel weer aangeven dat het niet goed gaat.. waarschijnlijk vragen zij dan hoe ze mij kunnen helpen, WEETIKNIET! Ik wil gewoon niet meer leven op deze manier, want dit is geen leven.. dit is overleven - opgeven - overleven - opgeven. Ik ben denk ik geen dreigend direct gevaar voor mijzelf, dus opnemen zullen ze me ook niet. Stiekem wil ik dat wel, maar daar vinden ze mij vast niet 'ziek' genoeg voor. Soms denk ik dat ik mijzelf gewoon ziek denk in mijn hoofd. Ik praat mezelf een patiënt aan. Is dat herkenbaar voor de mensen die een depressie gehad hebben? Ik zit vet erg in de knoop met mijzelf en ik voel me machteloos, hulpeloos en wanhopig. Oh en ik ben bang dat ik niet meer geholpen kan worden. Dat die depressie gewoon in mij als persoon zit ofzo, omdat ik mijn hele leven al kamp met depressieve gevoelens. Hebben jullie tips ofzo?? Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
01 jun 2017 - bewerkt op 01 jun 2017
- meld ongepast verhaal
-
growbutterfly
donderdag 01 juni 2017 11:17
Hoi,
Allemaal super herkenbaar. Ik zit al vanaf mijn 14de in de hulpverlening. Ik heb ook veel depressies gehad en heb veel andere pysgische klachten. Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik eindelijk de goeie hulp kreeg. Bij mij moest het ook eerst heel erg ver komen om eindelijk een keer een opname te krijgen. Tegenwoordig doen ze dit pas als je al helemaal na de klote bent. Wat mij heeft geholpen om te blijven overleven is deken aan je vrienden en familie die ik heb. Proberen om toch de kleine dingetjes te zoeken die wel goed gaan. Helaas zou het verlopig vallen en opstaan blijven. Ik ben nu 22 en heb dat nog steeds
. Blijf aangeven wat je nodig hebt en neem jezelf seruis. Je bent het waard om te leven. Er komen dagen dat je je toch iets beter voeld. Suc6 -
Leesbeest
donderdag 01 juni 2017 11:53
Ik denk dat hulpverlening pas gaat helpen als jij je ervoor openstelt. Een psycholoog is niet iemand die jouw probleem op gaat lossen, dat zul je zelf moeten doen met de handvatten die je krijgt en met steun uit je omgeving.
Wat ik zo lees zie ik dat je 2 dingen wilt: of dood, of dat het beter is. Ik denk dat dat laatste zeker mogelijk is, als je je open gaat stellen en eerlijk bent. Ze sluiten je niet zomaar op en misschien helpt het al om je hart te luchten.
Veel sterkte! -
blush
donderdag 01 juni 2017 15:00
Ik snap dat je het als lastig ervaart, maar natuurlijk vragen zij jóu wat ze voor je kunnen doen. Psychologen hebben geen wondermiddel waardoor jij je gelukkig voelt. Ze proberen er vooral achter te komen wat jij anders wil, wat gaat er nu mis? Wat zou je anders willen zien? Hoe ziet een gelukkig leven er voor jou uit? Dat zijn vragen waar je eerst achter moet komen voordat je daadwerkelijk daar naar toe kan gaan werken.
Er is helaas niet simpelweg één oplossing voor een depressie, voor iedereen is het anders.
En opgenomen worden lijkt me nou ook niet echt een pretje.. -
Nagellakje
donderdag 01 juni 2017 15:10
Oké, mocht ik nu heel aanvallend overkomen dan spijt me dat zeer. Je stelt onrealistische verwachtingen aan de hulpverlening, zeker aan de TOR. TOR is een hulpmiddel om je crisis wat te verlagen zodat je het kan redden totdat je bij je eigen behandelaar op gesprek kunt. Natuurlijk gaan ze je vragen naar je signaleringsplan. Die is er juist om te voorkomen dat het uit de hand gaat lopen. Als jij dat belachelijk vind zou je je goed af moeten gaan vragen wat je nu precies wilt en waar je je verwachtingen lager in kunt zetten.
Als ik dood wil en daar voor de volle 100% achtersta waarom zou ik het haar dan laten weten? Zij zou mij alleen maar tegen proberen te houden. Hoe dan ook. Ik wil gewoon hulp en niet van die korte termijn oplossingen zoals: bezoek een vriend of schrijf het van je af.
Hier moest ik even om giechelen. Zie je hoe je jezelf tegenspreekt? Je wilt hulp maar toch eigenlijk ook niet. Of toch wel? Jij wilt dat zij alles voor je oplossen. Dat er oplossingen komen zodat jij je beter gaat voelen maar dat heb je zelf grotendeels in de hand. Hulpverlening is er om het in grote banen te leiden. En die korte termijn oplossingen die jij zó belachelijk vind zijn de eerste stappen naar herstel. En ik snap je ergens ook wel. Ik vond het ook belachelijk want what the fuck heb ik eraan om zulke stomme dingen te doen terwijl ik me het liefst van kant maak. Maar uiteindelijk ga je de waarde van afleiding wel inzien. En je zult inzien dat het helpt. Het lost het probleem niet op maar je kunt er wel beter mee omgaan. -
Aly2002
donderdag 01 juni 2017 20:53
ik denk dat er al een hele boel tips gegeven zijn maar daar wil ik nog wel iets aan toevoegen.
ik zit nu ook in een soortvan depressie, ik weet niet of ik het zo kan noemen omdat het iets ingewikkelder is, maar ik ben ook 3 dagen thuisgeweest van school maar ben na het weekend teruggegaan. en dat was de beste keuze. want je denkt nu misschien wel: ik wil niet naar school en/of ik wil niet naar werk, maar geloof me je voelt je daardoor wel beter. door het steeds maar uit te stellen durf je straks helemaal niet terug en heb je kans zoals je al zegt dat je een jaar over moet doen.
Geloof me als je het kunt, doe dan je best niet het jaar over te doen want I've been there, done that en het is echt tijdverspilling (als je het kunt tenminste) en daardoor zul je je niet beter voelen -
CharlieD
donderdag 01 juni 2017 21:03
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik herken dat je "eigenlijk hoopt dat de hulpverleners het allemaal gewoon voor je kunnen oplossen". Puur omdat ik geen energie meer had om er zelf nog iets aan te doen. Een soort laatste hoop was het. Ik merkte dat de therapien mij eigenlijk alleen maar geld kostten en het verder niet veel opleverde.
Tót ik tegen mijzelf zei: kom op, geef het nog één kans en ga er voor de volle 100% voor.
Ik merkte dat ik het advies van de hulpverleners serieuzer ging nemen. Maar ook dat ze mij beter konden "uitlezen", omdat ik (blijkbaar) onbewust meer open ben gaan staan. Hierdoor verliep de samenwerking tussen mij en de psycholoog een stuk beter en ging ik eindelijk met kleine stapjes vooruit.
Ook probeer ik niet meer te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij. Daar ben ik nog niet klaar voor. Je moet in kleine stapjes denken. Ik heb besloten om alleen nog maar dingen te doen waar ik energie uit haal en vrolijk van wordt. Zo ben ik creatief bezig, sport ik weer, heb een bucketlist opgemaakt, probeer ik op leuke ideeen te komen wat dagen leuker kunnen maken. Spontaner leven heeft mij heel goed gedaan. Ik heb in een paar weken tijd al een hoop energie kunnen halen uit deze dingen, waardoor ik er ook makkelijker tegen aan kan bij de psycholoog.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik wens je in ieder geval heel erg veel sterkte. Je mag me altijd berichten!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 jun 2017 gebroken met ouders ( 1 )
- O 13 jun 2017 Opname ( 7 )
- O 11 jun 2017 Hersenscan depressie ( 11 )
- O 01 jun 2017 Hoe dan? GGZ ( 6 )