Gedachtengangen, katers en warm weer

Er zijn schrijvers, dichters, musici, beeldhouders, ofwel; creative mensen, die een muze hebben. Een muze is iets of iemand die ze inspireert. Volgens mij komt het woord uit de Griekse taal, en waarschijnlijk heeft het met mythologie te maken. Schone vrouwen die oude, smerige mannen deed kwijlen en beeldhouden. Maar mogelijk ben ik weer eens te kort door de bocht.

Het is bij mij nooit één echt persoon geweest die me deed schrijven. Misschien emoties....

Emoties deden mij schrijven. Verdriet, frustratie, plezier.

Mijn gedachten racen, want dit is niet waar ik over wilde vertellen. Mijn analytische brein staat voor honderd procent aan, maar ik wilde juist vanuit mijn creative kant vertellen. Misschien wil ik er eerst analytisch over denken voor het toegestaan kan worden gewoon te vertellen. Overdenken. Een tweestrijd over de invalshoek.

Tijdens de laatste presentatie las ik stukken voor van toen ik nog in het ziekenhuis werkte. Over wat ik heb gezien en hoe ik het heb beleefd, en het gaf me een brok in mijn keel. Kennelijk zit er nog veel oud zeer. Ik weet niet of ik het bewust verwerken moet, of dat het goed genoeg is dat het me zeer doet wanneer ik over stervende mensen vertel, of iemand die zichzelf structureel schade aan deed. Als ik vertellen ben aan een grote groep mensen kan, durf en wil ik mijzelf helemaal blood geven, alsof de eerste rij stoelen een barrière is waardoor ze niet te dichtbij kunnen komen. Toen Alejandro zijn presentatie gaf en net voor hij over zijn broer begon, nam hij een grote slok water en viel alles even stil; alsof hij nog even moed moest verzamelen voor hij durfde te vertellen over de dood van zijn broer. Op dat moment trok het me even uit de flow van het verhaal, maar direct toen hij verder sprak begreep ik waarom hij dit moest doen. Ik doe zelf precies hetzelfde.

In een persoonlijkere setting houd ik alles in mijn hoofd liever voor mijzelf. Dat doe ik vooral door te reflecteren, het over de ander te laten gaan. Mensen praten graag over zichzelf en raken te afgeleid door hun eigen verhaal om zich nog druk te maken over het mijne.

Behalve dus als ik op het "toneel" sta. Dan moeten ze luisteren, en voel ik me veilig genoeg om te spreken. Om die grens tussen emotioneel en werkelijk huilen op te zoeken. Ergens voelt het alsof ik het mijzelf expres moeilijk maak, maar als ik de reacties hoor en de respect zie, voegt het veel toe aan wat ik over probeer te brengen. Al weet ik eigenlijk zelf niet wat ik over probeer te brengen.

Gedachtengangen, katers en warm weer.


-VLH