De gevoelens die ik had toen ik depressief was, kan ik me niet meer herinneren. Je zult dan denken, wees blij dat je er van af bent! Ja ben ik ook zeker wel, maar tegelijkertijd zie ik het als een zwart gat. Wat is er toch met mij gebeurt dat jaar? Waarom kan ik het me niet herinneren?
Volgensmij heb ik wel eens eerder een stukje hierover geschreven, maar ik zit er gewoon al een paar dagen mee en ik wil het gewoon van me afschrijven. Moet er gewoon steeds aan denken..
Het is allemaal zo snel gegaan. Depressief, stoppen met de pil, antidepressivia, en na een jaar stoppen met antidepressivia. en dan? Ja ik ben genezen.. Achteraf gezien is het voor mij te snel gegaan. Er is in dat jaar zoveel gebeurd, waardoor ik heel sterk ben geworden maar ook wel kwetsbaar wat mijn gevoelens betreft.
Nu ik stage loop op een basisschool en les geef, word ik ontzettend met mijzelf geconfronteerd. Waarom handel ik zo? Waarom stel ik me zo op in de klas? Het is voor mij extra moeilijk, omdat ik nog aan mijn zelfbeeld moet werken, na dat jaar. Al met al zal ik er nog sterker uitkomen, mag ik toch hopen.
Ik ben in die tijd veel vriendinnen verloren, zelf kon me dat niet veel schelen. Ik ging me er niet druk om maken, zo was mijn instelling. Nu nog steeds, maar ik kom er langzaam achter dat het me wel pijn doet. Pijn, omdat ze er niet voor me waren. Nu niet eens vragen van "hou is het nu met je?" Dat is toch het minste wat je kan doen?! Nja.. ik kwam ze deze week tegen en vond het wel moeilijk
. Dat had ik niet verwacht van mezelf, ik had er eerst geen last van en nu doet het me pijn? Pijn om wat hen mij hebben aangedaan, hoe laag ze zijn gezonken. Hoe ze mijn in de steek hebben gelaten... ze hebben bijgedragen aan mijn zelfmoordgedachtens
.
Ik begin er steeds meer over na te denken, wat er in dat jaar toen ik depressief was is gebeurd. En wat het toen met me heeft gedaan, en wat het nu voor me betekend. Ik moet nu stoppen met schrijven.. toch fijn om alles even op te schrijven!
Kusjes