Gedachtes
Naar mijn gevoel schreeuw ik me helemaal kapot. Ik schreeuw me kapot omdat ik het niet meer alleen aan kan. Maar het lijkt alsof iedereen doof is, doof van hun eigen geschreeuw. Dus eigenlijk zou ik hen in hun waan moeten laten, en er voor hun moeten zijn. Ik moet mezelf op dat soort momenten gewoon even aan de kant schrijven en hun steunen. Zorgen dat zij weer kunnen lachen, dat zij weer even gelukkig kunnen zijn. Maar ik denk langzamerhand dat ik te veel op me aan het nemen ben. Ik zorg niet zozeer voor veel mensen, maar die mensen waar ik voor zorg hebben wel aardig wat waar ik me mee bezig houd. Aan de ene kant een goede afleiding. Maar aan de andere kant voel ik me daarna ook meteen weer slechter. Ik wil niet dat zij zich groot houden voor mij, ik wil dat zij kunne uithuilen bij mij, maar het liefst wil ik dat ook een keer bij hun. Maar dat kan ik niet, het wil me gewoon niet lukken. Ik durf niet open te zijn, mijn gevoelens te tonen. Bang dat ik hun dan pijn doe, juist omdat ik weet hoe het voelt. De twee verwarrende gevoelens. Die twee tegenstrijdige gevoelens. En soms, als ik erg laag ben gezonken dat doe ik mezelf wat aan om me even goed te voelen. Verslavend werkt dat. Ik moet daar mee stoppen. Maar dit is af en toe de enige manier nog voor mij om even gelukkig te zijn, en soms lijkt het ook dat alleen dan mensen pas door hebben dat het niet goed gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik loop nergens mee te koop, maar ik heb genoeg ervaring om zoiets te weten. Pas als ze echt zien dat het slecht gaat, zich zorgen gaan maken. Want mijn masker is echt ijzersterk, dus wat ze niet zien is er ook niet. Erg zwart-wit gedacht volgens mij. Waarom kunnen zij niet op hun gevoel of op hun gedachtes af gaan? Want dat krijg ik altijd achter af te horen, ja we dachten het al. Ja te laat..
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende