De pijn die ik voel is intenser,
dan dat ik ooit had kunnen verwachten.
Hoe was het ook al weer,
om iemand zonder pijn te zijn?
Ik weet respect is waar het om draait,
maar door de pijn was ik dat even vergeten.
Vecht ik alleen tegen de negatieve gedachten,
of is er ook nog een geluksgevoel.
Al zag ik het niet aankomen,
toch had ik dit kunnen verwachten.
Weet dat het je emotie is,
daar ben ik nog het meest tevreden mee.
Maar het voelt als een blok beton,
gedumpt in je levenszee.
Je diepe emoties zijn als krassen op je ziel.
Misschien dat je ooit de wereld toont,
hoe dat is en hoe dat voelt?
Verlang naar het moment,
dat je je angsten zult tonen.
En dat de rust in je leven terug zal keren is zeker,
maar voorlopig deel ik nog je pijn.