Dat ene gevoel, dat ik
zonder niet meer voelen kan.
Het eenzame gevoel, dat maakt me bang.
Zou het me zo beinvloeden, dat ik
zonder niet meer gelukkig zou zijn?
Het gevoel wat overblijft, is dat verdriet eenzaamheid en pijn?
Het is of ik niet meer hoor te zijn wie ik ben.
Is het zover gegaan, zit ik nu werkelijk klem?
Nu lig ik soms in bed en haar de vreemdste gedachten naar boven
Kan ik niet meer leven
zonder het is toch niet te geloven.
Misschien verbeeld ik het maar, zit het gewoon tussen me oren.
Maar wat als het nu echt zo is dan....
...ben ik verloren...