Ik ben dat meisje kwijt.
Het meisje dat ik vroeger was.
Vrolijk, gelukkig, spontaan, lief.
Ik ben veranderd.
En hoe dat komt dat weet ik niet.
Maar ik heb mezelf veranderd.
En daarmee mijn leven ook.
Vroeger leefde ik in een sprookje.
Nu in een hell.
Alles is anders.
Kan ik niet gewoon weer zijn als vroeger.
Kunnen genieten van alles wat ik doe, dag en nacht een lach op mijn gezicht!
Maar nu..
Als ik terug kijk op het verleden, de elende van dit heden..
Hoe alles is veranderd..
Dat er niks meer over is, van dat meisje die ik vroeger was..
Heb ik spijt, van alles wat ik mezelf heb aangedaan..
Kan ik gewoon weer terug gaan!
Maar eigenlijk heb ik nu mijn leven vergalt.
En daarmee ook gelijk m'n toekomst verknalt.
Vroeger had ik zoveel dromen.
Maar daar is helemaal niks van gekomen.
Ik leefde in mijn eigen wereldje.
Was bijna vergeten hoeveel ik om mijn vrienden geef.
Maar weet ik weer wie ik ben.
En schaam ik me voor mezelf, voor de dingen die ik heb gedaan.
Mijn armen vol met krassen, een gat in m'n hart!
Nee ik weet het nu, ik ben niet goed bezig.
Al die lieve woorden die hij tegen me zei.
Die hij nu tegen een ander zegt.
Waarom kan jij die niet tegen mij zeggen.
Waarom wijzen al die jongens me af, terwijl sommige de mensen de één na de ander hebben.
Nee, dit is echté liefde. Naja, liefde hoort van twee kanten te komen.
Misschien voel je wel wat voor me, maar je zegt van niet.
Dus al die dromen die ik had zullen nooit uitkomen!
Ik heb zoveel dingen die ik tegen je wil zeggen.
Maar als ik je zie, durf ik niet meer.
Weet ik dat het toch geen zin heeft.
Ik kan het gewoon niet.
Iedereen die me eraan herrinert, niet expres maar als een grap.
"Bob jij of Bob ik?"
"Alles Bob lieverd?"
Wist je nou maar dat ik zoveel van je hoú!