Geen begrip voor míjn kamer
De jongen die zich mijn broer noemt, komt vaker dan eens mijn kamer. Op elk willekeurig moment gaat mijn deur (een stuk verder) open en stapt hij over de drempel om zo dicht mogelijk bij mij te komen staan/zitten. Sowieso kan hij slecht met de persoonlijke ruimte van een ander omgaan, hij moet me áltijd aanraken. De eikel. De uitspraken 'blijf eens van me af' of 'wil je nou eens van me afblijven' komen dagelijks meerdere malen mijn mond uit.
Het maakt niet uit of ik me sta om te kleden, nog in bed lig of aan mijn schoolwerk zit, of mijn kamerdeur deels open staat of in het slot zit; binnenkomen doet hij. 'Wil je weg gaan, ik sta me aan te kleden/ben met school bezig' beantwoordt hij met 'ik kom even met mijn zusje praten.' Als ik hem laat weten dat het me niet uitkomt en dat hij dat heus wel begrijpt en niet altijd zijn zin moet doordrammen en míjn ruimte in moet nemen, gaat hij stom lachen en krijg ik de woorden 'je moet wel lachen. doe nu niet alsof je boos bent. je vindt het wel leuk'
Nee eikel. Ik word woest van binnen. Donder op. Ga uit MIJN kamer. De plek in huis die voor mij veilig moet zijn en waar ik het voor het zeggen zou moeten hebben... Keer op keer dring je binnen in mijn moment.
Ik vind het eng. Voor mij en voor hem.
Misschien niet voor hem, maar voor zijn toekomstig vriendinnetje.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende