Deze stilte is de mooiste? Ik weet het niet... mijn stilte is fijn voor jou? Jouw stilte is niet fijn voor mij...
Waar ben je? Wat doe je? Denk je aan mij als ik aan jou denk? Ik denk aan jou als jij niet aan mij denkt.
Je weet dat ik aan je denk. Je weet dat ik op je wacht. Maakt dat je langzaam? Denk je dat je alle tijd hebt?
Voorlopig wel... ik wacht nu een week op je. Als het moet wacht ik nog een week, 2 weken, 3 weken... maar, zoals ik al zei, niet eeuwig.
Je zegt dat je niet stabiel bent. Je leven is een puinhoop, maar ik mag je niet helpen opruimen. Als je leven straks is opgeruimd, door jezelf, heb je mij dan ook een plaatsje gegeven?
Je zegt dat ik niet stabiel ben. Dat je het gevoel hebt dat je mij moet opvoeden. Maar wie zijn leven is nu een puinhoop? Wie kan het niet aan en wie sluit de ander buiten, omdat ie niet weet wat ie wil, omdat ie geen tijd heeft? Dat ben jij toch? Niet ik.
Ik heb tijd voor je, ik maak tijd voor je. Ik weet wat ik wil. Mijn leven gaat goed nu. En alleen, omdat je mijn verleden weet, geeft dat je dan het recht om mij instabiel te noemen?