Geen vrienden

Voor jezelf weten dat je eigenlijk geen vrienden heb is pijnlijk, maar nog wel mee te leven. Maar zodra je steeds weer met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je écht geen vrienden heb gaat het te ver. De mensen van wie ik dacht dat het mijn vrienden waren blijven alleen maar bij me omdat ze mij niet tot zelfmoord willen dwingen. Maar volgens mij hadden ze me beter meteen kunnen laten vallen. Dit doet te veel pijn. Mijn vrienden hebben vaak over mij gepraat met elkaar, omdat dat beter leek voor hen. Of alleen maar omdat ze genoeg van me hadden. En nu heb ik, na zovele maanden, voor het eerst over iemand gepraat, en meteen ben ik de gene die fout zit. Meteen moet IK boeten. Heb ik een ronduit kutactie begaan. Misschien is het ook wel mijn eigenschuld. Ik wist dat ze over mij praatte, maar ik liet ze maar. Ik had wel andere dingen aan me hoofd. Dingen die wél boeien. Maar goed, gaat dat verhaaltje dan niet voor hen op? Blijkbaar niet. Blijkbaar heb ik wel een duidelijke zwijgplicht. Omdat ik tenslotte maar ik ben. Godver wat ben ik toch ook een mislukkeling? Waarom verkloot ik altijd alles zo erg? Ik heb geen vrienden, ik doe maar alsof. Ik ben helemaal niet vrolijk, ik doe maar alsof.
Diep van binnen wil ik vanacht naar het strand toe fietsen en daar dood vriezen (zal met deze temperaturen moeilijk gaan maar goed) of mezelf helemaal verrot snijden. Pas nu zie ik in hoe kut zomer (lente) eigelijk is. Ik wil gewoon weg uit dit leven, maakt me niet meer uit hoe. Er zal toch niemand zijn die me zal missen. Mijn ouders een last minder, en mijn 'vrienden' al helemaal. En ze zeggen toch altijd: Vrienden voor het leven. Nou heel simpel: Geen vrienden, geen leven.
02 mei 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Boekje
Boekje, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende