Geesten, Paragnost en Vragen

Geesten, spoken, entiteiten, anomalie...
Hoeveel verschillende termen er ook zijn, ik vind het rete interessant!

Ondanks dat ik gelovig ben opgevoed en de meningen verdeeld zijn of je wel of niet in geesten mag/kan geloven als je christen ben, ik geloof zeker dat er meer tussen hemel en aarde is.

Zelf doe ik niet zoveel meer met de kerk. Ik zing wel elke avond een kerkelijk liedje voor mijn zoon, maar meer dan dat doe ik eigenlijk niet. Ik ga niet naar de kerk, bid niet voor het eten etc. etc. Maar oke, we wijken af, ik wou het niet over de kerk hebben.

Zo'n 7 jaar geleden ben ik voor het eerst naar een paragnost geweest. Ik woonde net samen met mijn nieuwe partner, kwam uit een geweldadige relatie en mijn leven stond best nog wel op zijn kop. In die tijd gebeurde er in het nieuwe appartement veel dingen die niet waren te verklaren. Spullen stonden anders en waren verschoven nadat we thuis kwamen van werk, spullen verdwenen en lagen de volgende dag opeens weer op de plek waar ik ze had achtergelaten, en ik voelde dat ik nooit alleen was.
Ik was nogal sceptisch toen een vriendin mij mee nam voor een persoonlijke sessie bij een vrouwelijke paragnost....

Maar serieus! Deze vrouw is tot op de dag van vandaag nog steeds een heldin voor mij. Hoe ze mij omschreef, de persoonlijke gebeurtenissen die zij wist over mijn leven, de 'gevaren' waar ik op moest letten in de toekomst,...het was allemaal waar! Ook heeft ze de persoon die aan mij gebonden zat gevraagd weg te gaan, en heb de onverklaarbare dingen ook niet meer meegemaakt.

En ja, ik hoor je denken, 'Ze zal je wel hebben gegoogeld' of 'je zal de woorden wel in haar mond hebben gelegd'.
Nope, 7 jaar geleden deed ik nog niks aan social media. Ik was compleet anoniem En dan nog, ze wist niet eens mijn naam tot het moment dat ik daar naar binnen stapte. En woorden in haar mond leggen? Ik mocht alleen maar ja of nee antwoorden, dus echt dingen voorzeggen was ook niet van toepassing.

Nu 7 jaar later, na de geboorte van mijn zoon is het terug. De onverklaarbare dingen.
Het valt me vooral op door het feit dat ik me nooit alleen voel. Zelf heb ik het idee dat het 'vast' zit aan mijn zoon. In zijn kamer hangt ook een andere sfeer. Als ik daar 's nachts binnen kom krijg ik altijd het gevoel dat er nog iemand is en probeert te zeggen 'Wat kom je doen? Hij is oke hoor, ik bescherm hem goed'. Ik heb niet het idee dat het iets slechts is, ik heb alleen wel altijd het gevoel dat 'het' jaloers is. 'Het' vind het niet zo leuk als ik zijn kamer binnen kom. 'Het' geeft me het gevoel dat ik wel mag binnenkomen, maar liever niet.

Als mijn zoon 's nachts huilt en ik kijk op zijn camera, zie ik ook altijd de welbekende orbs vliegen. Nou slaap ik zelf heel slecht door mijn lichamelijke gezondheid, dus kan je ook vertellen dat de orbs er alleen zijn als zoonlief huilt. Als hij ligt te slapen kan je kijken wat je wilt, er komt er geen 1 in beeld.

Bijzonder, vind je ook niet?

Wat ook bijzonder is, is dat IK altijd de orbs zie vliegen. IK alleen heb dat vreemde gevoel als ik zijn kamer binnen kom.

'Goh, PoesEnKat, ben je dan misschien gek aan het worden?'
Ja, je zou het bijna denken. Maar nee, er is wel duidelijk iets. Ik heb de orb namelijk op video. Heel duidelijk. Heel toevallig. Op een schattig filmpje van mijn zoon die aan het schaterlachen was in zijn wipstoel.

Nu mijn zoon zo'n 7 maanden is, word ik met de dag nieuwsschieriger naar deze 'het'!. Wil je iets vertellen? Vind je mij niet zo leuk? Waarom zie IK jou alleen? Waarom ziet of voelt mijn partner jou nooit?....maar vooral de belangrijkste vraag,...Wie ben je?

Ik heb vandaag een paragnost gebeld en een persoonlijke sessie aangevraagd...
Ik hoop dat hij antwoorden kan geven.

To be continued...