Op het wachtbankje zitten is al vreselijk, maar uiteindelijk eraf mogen en beseffen dat je daar voor niks heb gezeten...pfff, it's killing me!!
Altijd als ik de zwangerschapsverhalen van andere las of aanhoorde, dacht ik altijd hetzelfde. 'Joh, stel je niet aan, het komt vanzelf'.
Maar nu ik zelf een kinderwens heb met mijn partner is het allemaal ineens andere koek.
Alles doen we netjes volgens de regels. Ik rook niet meer, ik slik foliumzuur, ik heb mijn koffieverslaving afgeleerd, ik let op mn eetpatroon, we 'sporten' om de dag
en dat alles gaat ons, maar vooral mij, makkelijk af. We kunnen er zelfs nog gigantisch van genieten ipv dat het een 'verplichting' is.
Maar als je dan merkt dat je 6 dagen over tijd bent, zwangerschapskwaaltjes hebt, maar de test negatief zegt......GRRRR, mother nature...why are you f*cking with me?!
Het wachtbankje is een strafbankje! En al helemaal als je me na 7 dagen zitten eraf duwt door me gewoon weer een maandelijks feest te geven.
Ik wil geen maandelijke feestjes meer, ik wil niet meer op het wachtbankje zitten, ik wil er vanaf met goed nieuws!
Mother nature,
Kun je asjeblieft een keer lief voor me zijn?
Alvast bedankt.