Geluk is niet te koop
Het pijnlijk om ze nu zo samen te zien. Vechtend, om allebei weer gelukkig te worden. En helaas, geluk valt niet te kopen. Niet dat dat nu nog mogelijk zou kunnen zijn, geld schiet bij beide te kort. Ze wisten dat ze meer voor het geld moesten gaan werken, en dat het allemaal iets zwaarder zou worden. Maar het doet me pijn, te weten dat het nu dan ook echt zo ver is. Maar dan alsnog de eigenwijsheid die hem blijft leiden. Waarom in godsnaam? Waarom zo principieel blijven als iedereen ziet dat het helemaal niet door kan gaan zo? Nu zet zij de stap maar, omdat zij het wél inziet. Maar het doet pijn. Zoveel pijn, ook wij moeten straks weer helemaal opnieuw beginnen, alleen maar omdat hij het niet wilde. Kan ik hem dat kwalijk nemen? Nee misschien niet. Misschien is zij nu dan wel gelukkiger, dan wel armer, maar wel gelukkiger, en geluk valt niet te kopen, dus beter dat ze gelukkig is dan dat ze rijk is. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat jullie nou beslissen, hij zei dat er vast nog wel een andere oplossing zou zijn, dan dat zíj weg moest gaan. Ik vraag me af wat hij dan in zijn hoofd had. Want als er een andere oplossing geweest zou zijn, zouden we die allang al wel besproken hebben. Ach, misschien moet ik hem een kans geven, maar ik heb gewoon geen hoop meer. Alles rond om hen doet mij pijn, de manier waarop zij nu samen zijn. Hoe hij over haar praat, nog steeds liefdevol en helemaal vol hoop, en zij helemaal opgelucht dat ze van hem af is. Het doet voornamelijk pijn omdat ik beide van hen kan meemaken. En ik zie dat hij stille hoop koesterd, terwijl het afgelopen is.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende