"Gepromoveerd" tot mantelzorger.

Al ruim een jaar zorg ik een beetje voor een oudere vriend. Hij is bipolair en was vorig voorjaar en zomer behoorlijk manisch. In die manische bui zocht hij weer contact nadat het ongeveer 1,5 jaar stil tussen ons was geweest. Die stilte was het gevolg van een onaangename app-wisseling toen hij (naar mijn idee) op z'n minst hypomaan was.

Aan de manische periode van vorig jaar kwam een einde nadat hij in het ziekenhuis belande met een bloeduitstorting in de hersenen. Hij was in de badkamer uitgegleden en met zijn hoofd op de badrand beland. Daar was hij even van buiten westen geweest, maar had er verder niet veel last van, tot hij een paar weken later last van uitvalsverschijnselen kreeg. Op een ochtend vond ik hem nadat hij de telefoon niet opnam en ik me daar zorgen over maakte. Hij had bijna de hele nacht op de grond gelegen...

De operatie om de bloeduitstorting te verwijderen stelde op zich niet zo veel voor. Met het boren van één of twee gaatjes en wat spoelen kon (simpel gezegd) volstaan worden en het herstel ging op zich ook erg goed. Het werd wel het omslagpunt van manisch naar depressief. In die periode heb ik mij maar op zijn verwaarloosde tuin gestort om hem niet helemaal aan zijn lot over laten. Erg spraakzaam was hij uiteraard niet, maar het leek me wel fijn voor hem als ik er gewoon was.

Herfst werd winter en gelukkig kwam de GGZ met een "fithulp". Jammer genoeg vond hij dat hij elke keer weer uitgebreid tegen de fithulp moest vertellen hoe slecht het met hem ging en spoorde de fithulp hem niet genoeg aan tot het doen van iets wat wel zou helpen zoals wandelen. Uiteindelijk leidde het tot weinig en op een gegeven moment werd die vorm van "hulp" daarom maar stilgelegd. Verder werden er andere medicijnen uitgeprobeerd. Tegen het eind van de winter leek het even wat beter te gaan, maar echt helpen deden ze niet.

Deze zomer ging het echt niet meer. Kenmerkend voor de graad van zijn depressie zijn zijn tremors. Hoe depressiever hij is, hoe meer hij beeft. Vooral dingen als eten (bereiden) en drinken zijn dan problematisch. Op het laatst lag hij hele dagen in bed en begon hij zichzelf te verwaarlozen. De psychiater drong aan op een opname. Dat wilde hij eerst niet, maar na op hem ingepraat te hebben besloot hij toch te gaan.

Inmiddels heeft hij een ECT behandeling achter de rug (elektroshocks). Ook heeft hij een veel hogere dosis van antidepressiva die hij eerder kreeg. Het lijkt hem goed gedaan te hebben en is inmiddels weer thuis. Ik vind het jammer dat de oplossing vooral in "lichaamstechnische" zaken gezocht is. Aan inzicht in zichzelf heeft hij weinig gewonnen. Ik vraag me soms af of ze dat teveel gevraagd vinden van iemand van zijn leeftijd en "convenient" genoeg vind hij dat zelf ook.


Maar goed, mijn "promotie" tot mantelzorger:
Met Sinterklaas had hij een mooi gedicht voor me geschreven. Het was leuk en fijn te lezen dat ik veel voor hem betekend had de afgelopen tijd. In het gedicht werd ik "mantelzorger" genoemd. Zo voel ik mij niet (dat heb ik ook gelijk gezegd), en verder heb ik er toen niet zoveel aandacht aan besteed want een Sinterklaas gedicht moet per slot van rekening ook rijmen. Toch heb ik de afgelopen week al een paar keer te horen gekregen dat ik zijn mantelzorger ben.

Gisteren werd ik daar een beetje boos om. Hij belde me omdat er was een brief was gekomen van de GGD voor de boosterprik. Mijn vader (die 8 jaar ouder is) is inmiddels al voor de derde keer ingeënt en had mijn hulp daarvoor helemaal niet voor nodig. Hij wel, het formulier is zogenaamd moeilijk (terwijl hij ambtenaar is geweest) en bellen ook want dan word hij in de wacht gezet (denkt hij). Het moet via internet en ik moet hem daarbij helpen.

Dan word ik een beetje pissig; ik ben in de weken voor de kerst altijd behoorlijk druk en alleen omdat hij niet wil wachten aan de telefoon moet ik naar zijn huis toekomen om hem te helpen de afspraak te maken via internet. Dat heb ik hem ook proberen te vertellen en ik kon gelijk merken dat hij daar teleurgesteld over was. In het gesprek daarna bleef hij er steeds op een of andere manier naar verwijzen. (Als je mij nog pissiger wil krijgen moet je dat vooral doen, want als ik ergens niet tegen kan is het gevoel te hebben gemanipuleerd te worden.) Volgens mij vond hij dat hij "in zijn recht" stond en dat het flauw van mij was dat ik hem niet wilde helpen. En ik vond het op mijn beurt erg flauw van hem dat hij me niet even wilde ontzien omdat ik het op het moment nou eenmaal druk heb.

Nu ik erover nadenk ben ik bang dat ik hem eigenlijk helemaal niet zo'n leuk persoon vind als hij niet depressief is. Dat klinkt erg raar; je gunt het iemand om gelukkig te zijn toch? Maar wat als iemand zich dan de vrijheid permitteert je te manipuleren? Als iemand dan vind dat een ander dan van alles "moet"? (De afspraak voor de boosterprik is niet het enige. Ik "moet" eigenlijk ook mijn rijbewijs halen, zodat ik in zijn auto kan rijden. Het is "mijn schuld" dat de accu leeg was en kapot gegaan is tijdens zijn afwezigheid.)

Drie jaar geleden gebeurde er eigenlijk ook al zoiets voor de onaangename app-wisseling. Ik voelde me toen ook onder druk gezet omdat hij verhuld op mijn geweten probeerde in te spelen. Ik probeerde het hem dat duidelijk te maken, maar dat ontaarde in een soort ruzie. Dat maakt het nu wel erg moeilijk dit probleem weer aan te kaarten, zeker na alle betrokkenheid van de afgelopen 1,5 jaar. Toch is het me het niet waard me te laten manipuleren, dat gaat zeker wringen omdat ik daar nou eenmaal allergisch voor ben.

Oef, ik zie wel op tegen komende tijd...