Gered.

Ik heb het te laat ontdekt. En je onjuist behandelt. Ondanks dat heb ik ieder moment van je genoten,
en van je gehouden. Het spijt me, ook jou heb ik wel wat pijn gedaan. Maar wat jij nu bij mij doet....

Gelijk heb je zo hoorde het niet te zijn. Op zo'n manier wilde je niet meer bij iemand zijn.
Constant ruzie's, elkaar weinig zien. enz. Maar ben je dan die tijden vergeten die we hebben
meegemaakt? In de sneeuw toen jij m'n hand vast pakte. En hoe je in de bus je handen door
m'n haar heen hield terwijl ik sliep. Of die keer dat we samen bijna met onze fiets de sloot in
flikkerde? Die tijden, die geweldige dingen allemaal bij elkaar. Zijn toch zoveel meer waard?


Als je echt van mij heb gehouden al die tijd. Dan geef je me ook een tweede kans. Dus wie is nou
degene die fout was? Ik ben er klaar voor. Sinds ik je kwijt ben zie ik het nut er niet meer
van in. Mensen zeuren dat ik nog jong ben, en dat ik heus iemand anders tegen kom die jou doet
vergeten. Maar niemand weet wat ik voel. Niemand kan voelen wat ik voel. Alleen jij. Jij was er bij,
jij heb de spanning tussen ons kunnen voelen als we bij elkaar waren. Jij heb kunnen voelen,
hoeveel we van elkaar hielden. Ondanks dat ben ik altijd bang geweest om mijn hart wijd open
voor je te zetten. Alsof ik de pijn die ik nu heb had zien aankomen. Het is het niet meer waard.
Ik pak het mesje dat naast me ligt. Ik hou het vast alsof het jou hand is die ik nooit meer los
wil laten. Hoe jij mij nu behandelt doet me zeer. Het is misschien wat terecht, maar het is ook
een keer genoeg geweest. Waarom doe je mij toch zo'n pijn? Waarom ga je echt zover? Ik houd
het mes tegen mn vel aan, en zet het in mn vel. Hoe zou het zijn, als je hier niet meer bent?
Zou het dan beter zijn? Zou je spijt krijgen.. Zou je het dan pas inzien, als ik er niet meer ben?
Ik glijd een stukje naar beneden met het mes. Doe ik het wel goed? Straks is het de verkeerde?

Jij zat op je brommertje, en ik fietste ernaast. We gingen naar de stad, een kadootje kopen voor
m'n ouders die 25 jaar getrouwd waren die week. Jij vertelde dat als ik dood zou gaan, dat je me
in zou vriezen in je vriezer, zodat je mij altijd bij je kon houden. En als jij dan dood zou zijn, zou je
een briefje achter laten of jij dr ook bij ingevroren kon worden. Hahah, wat hebben we gelachen.
Het is een scary gedachte mij in te vriezen. Maar het was zo lief hoe je het zei.

Ik laat het mes vallen. Ik wil niet weg. Al ben ik ver van jou vandaan, en al doe je me pijn.
Ik heb liever dat je me zo behandelt, dan dat je dat niet meer kan. Ik heb liever dat je me
haat, dan jou nooit meer zien of spreken. En alweer heb je me gered......


Kusje.