Geschreven 22 juni.

Inmiddels kan ik het allemaal steeds beter een plekje geven. Jij bent dr niet meer, en ik moet verder. Ik heb er vrede mee laat ik het zo zeggen. Misschien word je gelukkiger zonder mij. Terwijl ik altijd dacht dat ik degene was die jou gelukkig maakte. Ik dacht echt dat je je leven aan het beteren was, door mij. En dat deed je ook echt, misschien niet door mij maar gewoon door jezelf.
Ik was trots op je, dat je dat allemaal deed. En dat ben ik eigenlijk nog steeds. Ondanks het allemaal wel weer een beetje is verwaterd. Ja, nu ik terug kijk ben ik tevreden. Maar terwijl ik dat ben, word ik thuis steeds sagerijniger, eet slecht, kan me nergens meer concentreren, het dansen gaat achteruit, mn vriendinnen worden ongerust, en ik denk stiekem alleen maar aan jou. Het zal nog wel even duren dat weet ik. Misschien zal je altijd wel in mn hoofd rondspoken. Je weet het niet. Mijn vorige vriend Jelmer, dat weetje. Was ik ook stapelgek op. 2 jaar lang gewoon. En 2 jaar lang heeft hij me gewoon afgezeken. En sinds dit jaar doet hij ineens heel aardig, en de laatste paar maanden vroeg die of we een keer gingen afspreken. Aan de ene kant was k wel benieuwd of hij echt wel was verandert, en aan de andere kant kon t me totaal niet schelen. Dus zei telkens dat ik wat anders had te doen. Vrijdag heb ik het hem duidelijk gemaakt. Hij heeft 2 jaar lang de tijd gehad, terwijl ik niet eens respect kreeg van hem. 2 jaar. En ken je nagaan hoelang het dan bij jou kan gaan duren, van iemand die en van mij hield en ik nog meer van hem. Gister was een mooie dag. Ik dacht weinig aan je. Ik had gewerkt, en daar was t erg gezellig. Toen ik thuiskwam dook ik achter de pc. Ik zag je wel online, maar ik liet je met rust, omdat je ook niet op smsjes had gereageert. Totdat je kwartier later zelf begon. Je wou me bedanken en zei dat je eindelijk ook een beetje eroverheen was. Ik vroeg waarom het dan zo lang duurde als het je eigen keuze is. Ik betekende veel voor je, en was altijd heel lief voor je geweest, je had spijt.. was je antwoord. Voordat ik weer helemaal blij werd waren de twijfels al. Misschien hield je me wel aan het lijntje? Ik praatte dr wel op in, waarom we het dan niet terug draaiden als we er alletwee zo kut over voelen. Je had tijd nodig om na te denken. Ik zal je die tijd geven. Echt waar. Maar in die tijd dat ik je geef, bouw ik hoop op. En misschien wel valse hoop. Ik bouw het allemaal weer op. De gedachtes, alles. Ik wens echt dat je me niet laat zitten nu. Hoe langer het duurt, hoe pijnlijker het word. Ik wens echt dat we nu eindelijk gelukkig samen kunnen worden. En dat ook mijn sprookje eindigt met.. En toen leefde ze nog lang en gelukkig.

Kusje.