Gesprek tussen een dame en een heer 2

Als vervolg op een eerder gesprek.

Dame: Wat verwachtte u dan precies, mijnheer? Ik heb van u geen afkeer... Hoe kan ik voor u de mist klaren, wanneer ikzelf zie niet veel meer? Dat u dat als een geheven vuist zag, doet mij ook wel zeer... Wat ik toch niet kan begrijpen, wat ik toch niet snap, dat u wel iets met mij wilde doen, wat ik versta als daten, maar u wil geen vriendschap.
Heer: bottom line: I asked you, you insulted = no friends. Cold maar true.
Dame: Pardon? Ik zei slechts nee omdat de enige andere keer dat me dat gevraagd is, de vrager er met mijn hart vandoor is gegaan en ik hem nooit 'gekend' heb, omdat hij en ik nooit vrienden geweest zijn en we nooit echt praatten. Ik wil geen herhaling en ik wil geen hart geven dat weg is. Ik zei nee omdat ik vrienden wilde zijn. Slechts dan had u een kans gemaakt. Ben ik dan serieus zo gek? Maar dan weet ik dat. Thanks.
Heer: nu, daar divergeren onze meningen; ik weet uit ervaring dat (just-a-)friend nimmer nooit never kans maakt. Sorry, maar true.
Dame: misschien verschillen alleen onze ervaringen. En zie: met meteen uitvragen strand je kennelijk ook!
Heer: Dat zal niet honderd procent mijn schuld zijn... Zei je nu dat je zowel mejuffrouw M als mij als zekerheid zag? Dat wil zeggen? Ik ben niet bepaald aardig geweest... Had je nog vrienden willen zijn? Want dat is niet wat ik heb kunnen opmaken uit wat je zei.
Dame: Dat is inderdaad niet honderd procent jouw schuld. Ik had nog vrienden willen zijn, en nu zelfs nog. Maarja. Ik ben ook niet constant aardig geweest. Ik leg de reden daarvan je misschien ooit nog wel uit. Met die zekerheden bedoelde ik rond school. Zekerheden dat je er terechtkan. Een mini-thuis, veiligheid en vorm van acceptatie. Ik zoek die dingen altijd.
Heer: right... En hoe zijn mejuffrouw M en ik dan 'jouw zekerheid'?
Dame: je vindt mij maar raar, he? Wat die zekerheid betreft: alleen mejuffrouw M nog. Waarom: omdat ze meteen zei: gelukkig, ij bent er ook nog. Zekerheid dat wanneer er de kans was, ze naast me zou komen zitten in de klas en er zou zijn om op terug te vallen. Jij gaf dat ooit door te 'zeggen': hier ben je welkom, kom hier maar zitten. GEVOEL van zekerheid om geaccepteerd te worden. Moet ik meer voorbeelden geven van wat ik bedoel?
Heer: Nee, misschien zou ik dat wel moeten. Voor wat ik toen zei, moet ik dan nu boeten?
Dame: Wat zou je moeten? Nee, dat is het niet... Maar jij voelt het als boeten?
Heer: je raar vinden. Ik zei hallo! En welkom! Van ALLES word je psycho, en ik voel me weer heel stom.
Dame: Nouja zeg, ik zeg al nooit meer hoe ik het voel... Misschien zou jij dat eens wat meer moeten doen. Voorkomt miscommunicatie.
Heer: gevoelens zijn voor vrienden. Hetgeen we waren als/toen je (nog) aardig deed.
Dame: ow, toen ik nog aardig deed? Weet je, he, jij moet eens naar jezelf kijken. Bestudeer jezelf en alles wat je zei en schreef. En zeg wat je ziet.
Heer: oh, please. Ik ben tenminste bewust bezig; jij weet niet eens hoe je je voelt. Dit is het laatste wat ik erover zeg, jij moet ook echt opgeven.
Dame: jij en bewust bezig? Vanaf welk moment begon ik onaardig te doen? Ik probeer steeds aardig te doen. Jij verwijdert je steeds tijdens het heetst van de strijd. Tussen twee haakjes, jij was degene die geen vrienden wilde zijn. Jij zit mij weer te beledigen. Ik probeerde het goed te maken terwijl jij plots onaardig zat te doen. Mag ik niet een keer mijn geduld verliezen omdat jij mijn grenzen overschreedt? Ik wil dit niet, dit geruzie. Ik wil je niet haten.

Maar de dame was al alleen. Ze wist heel goed wat ze voelde. Want ze was bedroefd, maar ziedend.