gevangenis

In mij woont iemand die zo bang is, dat het net voelt alsof ze niet leeft. Ze is gewoon heel klein en durft geen stap te verzetten.
Het voelt alsof ik elke dag in een gevangenis leef. Ik kan niet uiten wat er in me is, ik kan het aan niemand goed uitleggen, maar het is heel geïsoleerd.
M'n lichaam zit ook vol spanning, vooral m'n benen, buik en rug. Ik kan slecht slapen. En ik haal steeds maar heel oppervlakkig adem.
Het is heel erg klote want dit duurt al iets van zeven jaar. En ik weet niet wat ik er aan moet veranderen. Ik weet alleen dat het heel veel met m'n opvoeding te maken heeft, waarin ik gewoon onderdrukt werd en me nooit kon uiten, dus me heel veel teruggetrokken heb.
Door een aantal gebeurtenissen ben ik in de knoop geraakt en in dat gevoel blijven steken.
Ik wil weer zo graag leven, en me blij voelen. Ik voel me altijd alsof ik niet echt besta en alsof alles nep is wat er gebeurt. Dit is heel beangstigend als dat jarenlang duurt.
Ik zat net te springen hier en tegen een matras aan te trappen. Dat voelde wel goed, maar ik ben bang dat de buurman er last van heeft dus toen hield ik er maar mee op. Misschien helpt het om dat elke dag te doen (maar dan overdag). Misschien wordt de spanning in m'n lijf dan wat minder.
06 sep 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Paula
Paula, vrouw, 24 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende