ontkenning

Ik voel me rot. Mijn ouders ontkennen altijd alles waar ik mee zit, dat dat wat met mijn jeugd en met hun te maken heeft. Nee, alles ligt aan mij. Ik zie alles verkeerd, ik verdraai alles, zij hebben natuurlijk altijd alleen het beste met me voor gehad. Ze houden mekaar altijd de hand boven het hoofd, dus je kunt niets beginnen. Ik ben altijd de zieke en 'zwakke'. Maar ik moet het vuile werk hier doen, en de oude rotzooi boven tafel halen. Waarom hebben zij twee kinderen met ernstige psychische problemen? Nee, natuurlijk heeft dat niets met hun en hun opvoeding te maken, zij hebben natuurlijk niets fout gedaan. Dus daar zit je mee. Kom niets verder in het contact met hun en word nog altijd afgescheept. En dat terwijl ik al jaren keihard aan het werk ben om er weer bovenop te komen en dingen uit het verleden te verwerken. Zij doen helemaal niets. GAan lekker 10 keer per jaar op vakantie. Ik heb niet eens geld om 1 keer in Nederland op vakantie te gaan. Ze willen nooit wat negatiefs horen. Het moet allemaal gezellig zijn. Zogenaamd het leuke 'gezellige gezinnetje', hun fantasiebeeld. Ga maar door met jullie illusies en zelfverloochening. Ik blijf tenminste bij mijn waarheid, en wat ik denk en voel, daar zullen jullie nooit wat aan kunnen veranderen. Jullie houden de kop in het zand en de poot stijf wat betreft alles wat jullie niet aanstaat en wat jullie niet willen horen. En verloochenen daarmee ook alles wat ik ontdekt heb over ons gezin, het familiesysteem. Alsof ik zo gek ben, maar jullie kijken nooit verder dan de oppervlakte. En bij mij gaat het even wat dieper. Ik zit al 10 jaar in de shit, maar ik doe er tenminste wat aan, zodat ik niet meer voor grote verrassingen kom te staan in de toekomst en mezelf beter leer kennen. Het valt niet mee om dat zo te doen, maar ik hoop dat ik er uiteindelijk voordeel bij heb. Mensen die vrijwillig een blinddoek voor hun gezicht knopen omdat ze te bang zijn voor de waarheid, die zijn pas zielig....