** Geven en nemen

Ik vraag me af...wat ik verkeerd doe.

Waarom vindt je het nodig om me zo te laten wachten?
Waarom laat je niets van je horen, zelfs als het meer dan duidelijk is dat ik boos ben?
Je doet gewoon... niets. Alsof je denkt: Ach, het waait toch wel over.
Over een maar minuten loop je toch weer achter me aan en is alles weer goed.

Dat is het niet. Het is niet goed. Je bent eigenlijk behoorlijk...asociaal. Onbeschoft.
Je laat me maar wachten, stelt me teleur. Zegt vervolgens dat je van me houdt
en verwacht dat ik je meteen weer in je armen vlieg.
Ik doe het niet meer.

Ik weet niet of ik je wel kan geloven als je zegt dat je van me houdt en dat je me bij je wilt hebben.
Want je wilt me alleen bij je hebben als ik mezelf uitnodig. En bij mij thuis wil je niet komen.
Weet je hoe... beledigend dat is? Wat...hebben mijn ouders je gedaan? Behalve bijzonder hartelijk zijn?

En dan nog iets wat me behoorlijk dwars zit. Je ouders.
Ze zullen vast weten dat wij iets hebben. Vast. Maar niet omdat jij het ze vertelt hebt.
Ze hebben ook maar moeten raden. ... Schaam je je voor mij? Is dat het?

Het is zo vermoeiend weet je.
Ik wil bij je zijn. Ik wil je leren kennen op alle mogelijke manieren.
Ik wil graag je familie leren kennen, omdat je familie belangrijk voor je is.
Maar jij... lijkt mij helemaal niet zo goed te willen leren kennen.
Alsof je ervan uitgaat dat dit, wat we nu hebben met elkaar, toch niet lang meer zal duren.
En ik word moe. Moe van het blijven proberen. Moe van gevoelens die je niet met me wilt delen.

Ik weet niet meer wat ik moet denken. Wat ik moet vinden.
Van jou. Van mij. Wij.

Ik wil praten, luisteren, begrijpen. En jij...
Neemt niet eens de moeite om je excuses aan te bieden.
Of om zelfs maar uit te leggen waarom je me laat wachten, waarom je mijn vragen niet beantwoord.

Ik zou je alles willen geven.
Ik zou alles voor je doen.
Je hoeft het me alleen maar te vragen.
Ik doe het.

Laat me alleen weten... of je het nog wilt hebben. Of je... mij nog wilt.