Missen

Ik mis de manier waarop je voorzichtig mijn handen pakte alsof ze de meest kostbare juwelen waren.
Ik mis de manier waarop je voorzichtig, zonder mij aan te kijken, maar toch bewust van wat je deed,
zachtjes aan de onderkant van mijn jurk trok.
Ik mis de manier waarop je bewonderend naar me keek toen, die keer in de tent,
toen ik langzaam wakker werd en zag dat jij aan de andere kant rechtop zat, mijn kant uitgedraaid
(dit naderhand ontkennend).
Ik mis de manier waarop je vragen aan me stelde. Het leek alsof je me echt goed wilde leren kennen;
je luisterde naar mijn antwoorden en het leek alsof je alles goed in je opnam en opsloeg, om het vervolgens nooit meer te vergeten.
Ik mis de manier waarop je aan anderen duidelijk maakte dat ik van jou was,
terwijl je tegelijkertijd zei dat ik niemands bezit was.
Ik mis de manier waarop je altijd het beste voor me wilde; zat ik in de felle zon, dan zorgde jij ervoor dat je zo stond dat de zon niet in mijn ogen scheen.
Als ik depressief was en vocht tegen de opkomende tranen, omdat ik niet wilde dat iemand dit zag,
was jij de enige die zag dat mijn lach nep was.

Zelfs toen we niet meer bij elkaar waren bleef je bewonderend naar me kijken.
Nog steeds pakte je voorzichtig mijn hand en liet hem door je vingers glijden.
Je bleef belangstellend vragen stellen.
Je bleef bereid alles voor me te doen, zelfs als ik zei dat dat niet nodig was.

En toen ik eindelijk besloot hierop te reageren en besloot dat ik niets liever wilde dan bij je zijn..en te blijven, deed jij een stap achteruit en liep weg, en liet mij staan, terwijl alles om me heen langzaam instortte en er niets overbleef dan een groot, duister gat.

Je zei dat ik meer ervaring had met relaties dan jij. Dat ik beter wist hoe ik ermee om moest gaan.
Maar dat is niet zo. Ik had alleen maar oppervlakkige relaties gehad, voordat ik jou leerde kennen.
Het gevoel dat ik door jou kreeg, dat speciale gevoel, was tot dan toe onbekend voor mij.
Bij jou ging het dieper. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan.
Ik had het idee dat het niet echt kon zijn, het was iets uit een film.
Als we naast elkaar zaten werd ik overweldigd door de drang je aan te willen raken, je hand te pakken.
Ik werd me dan heel erg bewust van de ontzettend kleine afstand tussen ons. Ik wilde die afstand doorbreken. Jij leek nergens last van te hebben, rustig als je was.

Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat we bij elkaar horen,
ondanks alles waardoor we niet bij elkaar horen en ook al blijf je zeggen dat je niet goed bent voor mij
en ik beter kan krijgen.
Nog steeds hoop ik dat je van gedachten zult veranderen en we weer bij elkaar zullen zijn.

Ik heb het nooit hardop willen zeggen, omdat ik bang was dat het dan onomkeerbaar zou zijn,
dat ik, als ik het eenmaal gezegd had, ergens aan vast zou zitten en alles anders zou zijn.
Maar nu besef ik dat ik niets liever wil dan aan jou vastzitten.

Ik hou van je

Op dit moment ben ik er bijna zeker van dat ik meer om jou geef, dan jij om mij, dat wel..
Ik vraag me af wat jij als een grote vergissing ziet; de keren dat we uitelkaar gingen of de keren dat we samen waren.