Gif

Ik heb niet genoeg stof voor een update maar schrijf er toch eentje.

Ik heb ondanks mijn mannencrisis de zaken weer aardig goed op de rails gekregen.
Ik verwaarloosde mijn studie per ongeluk doordat mijn hart een paar keer per dag op ontploffen stond.
Ik kon er niet om heen, de angst, het verlangen, de wanhoop, de boosheid, alles tegelijk.
Het vrat enorm veel energie, scheurde mij uiteen.

Sommige dalen zijn leuk om even in te verblijven, dat heerlijke melancholische, nostalgische bijna, even zwelgen in zelfmedelijden..., maar dit zijn andere dalen, giftige dalen.

Moeilijk uit te leggen. Het voelt alsof je totaal niét tot de ander doordringt.
Je stuit elke keer op een enorm dikke hoge muur, bekleed met o zo mooie rozen met enorme doornen, brandnetels, distels, noem het maar op.
Je ziet de liefde niet maar hoort haar (in dit geval hem) roepen vanuit een paradijs ergens ver voorbij alle obstakels.
Vol hoop klamp je je vast aan het obstakel dat de minste stekels heeft en probeer je dichterbij die stem te komen maar het lukt niet.
Op het moment dat je er bijna bent en weer adem durft te halen verdwijnt de bodem ineens onder je voeten
En kom je terecht in een groot soort niets. Een leegte, een stilte, het einde, de vernedering.
Slechte beeldspraak maar het boeit me even niet.

Dat wil ik niet meer, hoe het ook verder gaat. Less is more they say. Ik heb ook gemerkt dat het niet veel uithaalt, moeite doen, boos worden, etc.
Des te harder en onverschilliger ik overkom, des te meer moeite hij doet om het weer goed te krijgen.

Ik heb het nu ineens beter onder controle, zonder aanleiding.
Behalve dat ik bijna verzoop in de deadlines voor school en me realiseerde dat ik mijn leven wel door moet laten gaan, ik moet leren mijn hart in de ijskast te zetten.
Wat ook wel meespeelt is enige bezinning. Ik had hem even twee weken niet gezien.
Terwijl hij aangaf dat hij een pauze wilde, beweert hij nu dat hij dat nooit gewild of gezegd heeft.
Ik hoor mezelf nu wel eens/ denken: HET IS WAT HET IS. Meer is er niet. Het gaat met ups en downs bij hem, het geven, negeren, domineren, amuseren, charmeren, liefhebben, irriteren, controleren... etc. .
Maar meer dan dit komt er niet.
Het verlangen is even groot maar ik wil even niet meer dagelijks vechten voor zjin liefde. Hij zou voor mij moeten vechten. Alhoewel dat niet gauw zal gebeuren. Ik hoor hem te vaak zeggen ''maar ik zie het aan je'', ''je houdt van me''. Die overtuiging in zijn gezicht, bijna spottend, steekt me soms.
Maar het is een verslaving waar ik nog niet vanaf ben. Het is al heel wat dat ik haar nu min of meer onder controle heb.

Want ik heb nog teveel te doen. Mijn diploma halen, masteren, die goede baan vinden, groter gaan wonen, een kat nemen, weer reizen, misschien toch alvast iets gaan doen met die kinderwens, verder gaan met kickboxen, cello leren spelen of dwarsfluit weer oppakken, weer gaan zingen, weer kunst maken... etc.