Onthechten

Onthechten. Een thema dat in ieder leven wel een issue zal zijn. Of niet. Ben ik de enige die zich makkelijk hecht aan de verkeerde en zich dan weer met heel veel pijn en moeite onthecht.
Het lijkt tegenstrijdig want aan de juiste hecht ik me moeilijker en onthecht me makkelijker, tot op zekere hoogte dan.
Hoe dit komt weet ik niet.

Misschien wil ik dat liefde een gevecht is, een prestatie, een verovering. Ik beschik in ieder geval over een vurig hart dat ik graag wil voelen. In onveranderlijke vaarwateren besluipt mij altijd het gevoel dat ik niet echt leef, zie ik het treurige plaatje van een plant die aan het verpieteren is.
Geen verandering betekent geen groei in mijn hoofd. Al is dit nog geen verklaring voor mijn soms tumulteuze relaties.
Misschien wil ik de geterroriseerde zielen redden. Mensen die iets missen zich weer 'heel' laten voelen, hoe zweverig dat ook klinkt.
Ik denk maar even hardop.
Het begint namelijk op een patroon te lijken. Al die mannen hebben iets wat niet klopt.
Te weinig liefde en aandacht in hun vroege jeugd, te autoritaire vaders, tig keer verhuisd, slechte ervaringen in de liefde, afwezige vaders, te aanwezige moeders, stiekeme melancholie, afwezige moeders, you name it.
Maar misschien is dat slechts the law of attraction. Dat ik een bepaald type man aantrek. Of misschien zie ik eruit als iemand die mannen verslindt. Sommige mensen stralen sex uit heb ik ooit eens gehoord.

Zangeres Anouk zei zonder schroom in een interview dat ze op macho, trotse mannen valt. Daar heb ik in ieder geval ook last van. Laat ik dat dan in ieder geval maar eens toegeven.

Mijn nieuwste verovering is een mooie leeuw met donkerblonde leeuwenmanen, een caramelkleurige huid en hele heldere groene ogen. Ik was meteen onder de indruk en probeerde door hem heen te kijken.
Dit leek aardig te lukken. Hij leek ook dwars door mij heen te kijken. Observeerde me aandachtig en benaderde me vol enthousiasme en vrolijkheid.
Ik werd voor hem gewaarschuwd. Dat hij niet zo trouw is in relaties.
Ik besloot hem toch een kans geven. Zou me niet laten tegenhouden door die irritante vrouwenpraat.
Het was immers al te laat. Hij had iets in mij geraakt.
Het is ook makkelijk genieten van zijn aanwezigheid, zijn warmte, gezelligheid en humor.
Mijn hart bloeide stiekem op.

Al waren er vanaf het begin haarscheuren in ons verbond te ontdekken. Dagelijks wordt hij namelijk gebeld door mensen, vaak neemt hij niet op, tot mijn ergernis.

Toen hij een keer per ongeluk of expres zijn telefoon was vergeten en het ding weer onophoudelijk af ging besloot ik een keer op te nemen. Ik kreeg een vrouw aan de lijn die beweerde zijn ex te zijn.
Ze zou hem nog steeds zien. Ook zou er fysiek contact zijn. Ze probeerde me ervan te overtuigen dat ik hem echt moet laten gaan. Zelf zou ze er ook klaar mee zijn. Verdere details van de gebeurtenissen zal ik nu maar even niet oplepelen.

Ik weet niet meer wie ik moet geloven. Het maakt me moe. Liefde voelt dan weer als straf ergens, een bron van geluk als ik bij hem ben maar ondertussen praat er een duivel in mij en maakt mij gestressed, chagerijnig, verdrietig. Het stelt me teleur. Hij stelt me teleur. Maar ik kan hem nog niet laten gaan.
Want betere opties heb ik niet, hoe zielig het ook klinkt. Want sexvriendschappen noem ik geen betere opties.
Ik wil proberen te genieten van wat hij me geeft, de vraag of het op iets puurs berust is onbeantwoord laten, zoals ik dat vroeger zo goed kon.
Maar als ik bij hem ben en er valt zich weer iets voor wat zich dubieus aandoet, dan voel ik weer die stress, die boosheid, dat verdriet, verloochend, bedrogen, genegeerd.

Geen prettige emoties. En blijkbaar ben ik 1 en al emotie. Mijn ratio is sterk maar onbruikbaar nu.
Het doet er ook allemaal niet toe. Wat hij wel of niet gedaan heeft. Want daar zal hij toch nooit eerlijk over zijn. En de vraag is dan of het iets uit zou maken. Gekwetst ben ik toch al. En het enige risico dat ik loop door hem te zien is vaker gekwetst te worden. Het blijft me alleen bezighouden omdat ik het niet begrijp. Hoe iemand zo liefdevol kan zijn en blijkbaar een tweede minder liefdevol gezicht hebben.
Ik kan er niet bij, zijn leugenachtige gedrag.
Hij beweert natuurlijk dat ik het me allemaal verbeeld. Makkelijk antwoord.
De vraag zou moeten zijn, wil ik dit, maar mijn vraag blijft 'waarom'.
Waarschijnlijk omdat ik van hem houd. Ik heb me aan hem gehecht. Te snel. Op basis van kleine daden en veel woorden.
Wat hij hier verder mee opschiet is me niet duidelijk. Sex? Zorg? Aandacht? Liefde? Dagelijks een bord warm eten? Een luisterend oor? Waar gaat het hem om. Wil hij weer een kind? (Hij heeft meerdere kinderen). Wist ik het maar.
Hij houdt vast het 1 en ander voor mij achter. Ik probeer het langzaamaan los te laten. Al is het lastig, pijnlijk, bitter, zuur. Maar hem niet zien lukt me nog niet. Noem het afbouwen, noem het zwakte.
Onthechten kost tijd.
Vraag me af of die betrouwbare man ooit voorbij gaat komen. Even realistisch gesproken. Ik ben bijna een dertiger en verlang naar huisje boompje beestje. Zonder heb ik het ook wel leuk maar niet voor eeuwig.