Duivelse liefde

Het blijft me bezighouden. Hij heeft me te snel teveel gegeven. Mijn hart is om. En nu kan ik niet meer terug, althans zo voelt het. Het brengt veel stress en ellende met zich mee, door zijn omstandigheden en gedrag.
Maar ik kan hem niet loslaten. Misschien zou dat wel beter zijn. Misschien had ik mezelf moeten beschermen. Dat heb ik niet gedaan. Ik stapte erin met de gedachte, wie niet waagt, wie niet wint.
Ik stelde mezelf gerust. Mocht het misgaan, dan zou ik er wel weer overheenkomen. ik had zo'n chagrin d'amour immers vaker meegemeekt.
Nu ik middenin de ellende zit komen al die vervelende emoties en herinneringen weer terug en valt het me zwaar.
De angst, het wachten, de twijfels, het wantrouwen, de achterdocht. I've been here.
Maar ik wil hem.
Dat gevoel is zo sterk. Ik heb al op allerlei zelftherapeutische manieren geprobeerd hem een klein beetje los te laten maar dat is tot nog toe niet gelukt. Het komt echt van binnenuit, als ik hem niet zie verlang ik alleen maar meer naar hem. Als hij niet opneemt voel ik dat weke gevoel in mijn maag, een combinatie van de zonet al genoemde emoties, waar zijn exen hem trouwens ook over smsen. Zou hij deze ellende bij al zijn exen teweeg gebracht hebben? Zou het komen doordat hij een schorpioen is? Schorpioenen houden immers van spel en zijn intens met alles.
Het is gewoon een onmogelijk persoon, kan zoveel liefde geven maar ook zo lieflijk hard kwetsen.
Ik weet dat het enige wat zou helpen afstand is. Dat ik dan door verschillende dalen zou gaan maar dat ik er dan uiteindelijk weer bovenop zou komen. Maar ik wil nu dat dal niet in, daar heb ik geen tijd voor met mijn drukke studie en tegelijkertijd wil ik hem nog een kans geven. Hij gaf me geluk, misschien moet ik hem vertrouwen. Maar hoeveel kansen moet je iemand geven? Wanneer is de grens van het ethisch en voor het hart verantwoorde bereikt?
Als je het aan mijn omgeving zou vragen allang. Maar zij kennen hem alleen uit mijn verhalen. Niet echt hoopgevend dus.
Mijn grens is blijkbaar nog niet bereikt. Misschien ben ik inderdaad een te claimend persoon als ik verliefd ben? Misschien geef ik hem te weinig ruimte? Ik heb geen idee. Dit klinkt wel weer alsof ik excusen voor hem aan het zoeken ben. Ik kan het niet echt meer overzien. Al mijn emoties zijn intens op dit moment en zeer ongenuanceerd. Bij het minste geringste slaat mijn hart op tilt. Mijn normaliter zo rustige aard is ver te zoeken.
Ow, de liefde is een duivel!