Grensoverschrijdend..

Na een moeizaam dagje zit ik ter uitzondering met een bord eten op schoot samen met mijn moeder. Geen zin in moeilijke gesprekken maar helaas is de setting er helemaal naar. Enkel de radio aan, geen tv om naar te staren en eens met z'n tweeen thuis. Op het moment dat ik de naam van mijn therapeute laat vallen bij het vertellen van hoe mijn week eruit ziet, voel ik aan alles dat dit niet makkelijk gaat zijn. Mam vraagt me wat ik daar doe en waar we het over hebben. Ik vertel haar dat ik niets doe en dat dat veranderd moet worden. Eerst wilde ik ook niets meer, dus er is zéker vooruitgang geboekt. Ik ben letterlijk en figuurlijk weer in beweging en dus zijn er stappen gezet maar ik ben er nog niet. 'Ik wil niet jouw voorbeeld volgen, want daardoor kon ik niet meer. Daardoor kon jij jaren geleden niet meer. Ik wil niet op die manier leven en dus blijf ik nog bij haar om dat te veranderen'
Heb je het ook over hoe het hier in huis is? luidt haar volgende vraag. Ik krijg enkel het woordje 'soms' over mijn lippen. Ze laat de tranen dichterbij komen door uit te zeggen: 'heb je ook gezegd dat als jij moe bent dat jij niet functioneert binnen dit gezin?' Ze raakt me maar ik hou me echt ontzettend goed. Hoe ik reageer is best sterk te noemen. Vechten voor mijn bestaan is in deze weer dat hoe het genoemd mag worden.
(ik was al zo moe denk ik tussendoor, maar weet dat ik nu niet weg moet/mag lopen want dan zijn de poppen aan het dansen en verval ik in zwakte. Dat ben ik, ondertussen, echt niet. Ik ben sterk en ik zal daar voor gaan staan)

Niet veel later komt het onderwerp boven waar het telkens om gaat maar zelden besproken wordt. Grenzen omtrent mijn broer. 'mam, ik zeg het zó vaak maar hij luistert niet. hij doet er niets mee, hij gaat door en hij krijgt jullie bijval' Natuurlijk krijg ik te horen dat ik altijd aanvallend en achterlijk reageer naar hem toe. Ik kan onderbouwen dat dat niet de waarheid is. 'Mam.. op het moment dat mijn kamer deur dicht is omdat ik éindelijk eens focus en concentratie te pakken heb óf dat juist moet vinden moet hij altijd binnenkomen. Ik vraag hem op een normale toon om weg te gaan omdat ik bezig ben. Hij doet dit nooit en zegt dat hij even met zijn zusje komt praten/zusje komt pesten (zijn woorden ja) omdat hij dat leuk vindt. Nogmaals vraag ik weg te gaan en zeg ik dat ik er geen zin in heb om met hem te praten. Vervolgens blijft hij zitten, moet hij zijn hoofd naast het mijne doen of gaat hij op mijn bed zitten (mijn terrein!) en doe ik er een schepje boven op om hem weg te krijgen. Mijn stem gaat omhoog en daar komen jullie hem weer bijvallen. Nooit maar dan ook nooit luisteren jullie wat er werkelijk gebeurt en altijd horen jullie alleen het laatste stuk.'

Er kwam een gesprek op een wat hardere toon en natuurlijk moet mam weer doen alsof ze de heldin is. 'ik ga van de week met hem praten als de situatie zich voor doet (die creëer je als je het werkelijk nodig vindt) en ga hem zeggen dat hij moet stoppen' Ik haal haar uit de waan dat het niet zal werken omdat ik daar al jaren mee bezig ben en mam zelf dat ook wel eens zegt als ze moe is want alleen dan kan ze hem ook niet hebben. Ik ben altijd moe en kan hem dus slecht hebben. En niet zonder reden nota bene..

De afspraak die ze met mij maakte is de volgende: de eerst volgende keer dat hij weer een grens over gaat, moet ik tot vijf tellen en haar aan kijken. Met z'n tweeën zullen we dan proberen uit te leggen aan hem dat hij weer een grens over ging. Ik moest er wel mee instemmen, omdat ik anders geen verandering aan wil brengen, maar belachelijk is het en ik durf er geld op in te zetten dat het toch niet zo gaat lopen. En zo wel dan is hij degene die in de slachtofferrol duikt. Want ja.. hij is toch zo lief voor zijn zusje en zij kan alleen maar bekken en blaffen. Ja. Goh.. hoe zou dat nou komen. Je dendert continu over mijn grenzen, lul.

De vraag die ik kreeg was of hij me op mijn verjaardag een kus of een knuffel mag geven of dat ik dat ook niet wil. Want als het laatste het geval zou zijn, dan begrijpt mijn moeder zijn kant volledig. Om het nog even af te maken 'ik wil dat jullie elkaar nog zien als jullie beide het huis uit gaan want we hebben het altijd goed gehad met elkaar.' Ze kon mijn woorden 'de tijd zal het leren' niet waarderen. Gelukkig was dat wederzijds.

En morgen weer een te gekke EMDR sessie. Laten we gewoon in de lastige sferen blijven.