Zo dan!
Inmiddels alweer een paar daagjes terug in Holland (brr) vanuit Bodrum, Turkije.
En hetgeen is gebeurd wat ik nooit had gedacht.
Ik ben verliefd geworden..
Op een barman die daar werkt.
Ik, die zei nooit op Turken te vallen (niet racistisch bedoeld) en vond dat ik te nuchter was om zoiets te laten gebeuren.
En toch is het gebeurd.
Van de 12 dagen heb ik er 7 zwijmelend doorgebracht en pas de laatste 2 echt "goed" leren kennen.
Ik die geen turks woord spreekt what so ever en hij die redelijk engels spreekt.
Met handen en voeten en vertaal apps (ty wifi!!!!) kwamen we een heel eind en genoeg om te weten dat wat ik voor hem voel, hij voor mij voelt.
Maar verdorie het is 2500km weg
Ik durf op dit moment niet goed na te denken, waar dit naartoe kan gaan.
Probeer er nuchter onder te blijven dat het misschien kan verwateren ook al heb ik het idee dat als het aan hem ligt dit niet gebeurd.
Maar hij is nog student, hij verdiend natuurlijk niet veel dus het is niet zo dat we heen en weer kunnen pendelen.
Maar hij is zo leuk dat ik op dit moment al stiekem zit te kijken wanneer ik er volgend jaar weer heen kan gaan.
Heb zelfs een turks vertaalboekje gekocht en probeer het een beetje te leren en hij is daar ook super blij mee.
Mijn ouders weten ervan en die reageren tot nu toe alleen maar positief, maar er is iets in mij wat gewoon bang is.
Ik ben ook niet in de gelegenheid om weer binnenkort naar Turkije te gaan dus voor mijn gevoel is het allemaal afwachten hoe het gaat en geduld hebben.
En geduld is juist hetgeen wat ik mis...