Groepsopdrachten en Tindermannen

Lief dagboek,

Het eerste uur van het eerste college van alweer de laatste collegeperiode heb ik op kunnen letten, aantekeningen kunnen maken en wakker kunnen blijven. Het was een goed begin. Normaal gesproken zou ik negatief zijn over het feit dat mijn gedachten tijdens het tweede uur afdwaalden en over dat ik het laatste kwartier mijn ogen niet meer open kon houden, maar vandaag zouden we het anders doen, dus vandaag ben ik blij dat ik een uur (nuja, drie kwartier) in opperste concentratie, gewapend met pen en papier, in een collegezaal heb gezeten. Best een achievement voor een ADHD'er, de kracht is om het op te bouwen en dat gaat lukken!

De trigger voor de afdwalende gedachten moet denk ik gezocht worden bij het horen van het woord "groepsopdracht". Ik haat ze bijna net zo veel als ik ze waardeer. Of. Nee. Ik haat ze toch meer. Het is fijn dat er bij groepsopdrachten niet alleen voorstaat en dat je jouw ideeën kunt bespreken en vergelijken met die van je partner(s). De keerzijde is dat mensen nooit precies doen wat ze zouden doen en zelfs als ze wel doen wat ze zouden doen, dan is dat nooit gelijk aan wat jij daar zou hebben gedaan en dat heb je dan maar gewoon te accepteren. Groepsopdrachten zijn een stukje controle weggeven en er maar vanuit gaan dat dat geen problemen oplevert, want je kan moeiljk achteraf naar je hoogleraar mailen met, goh, eigenlijk zou ik dat anders gedaan hebben. Het is immers geen individuele opdracht, dus is het deligeren en accepteren en niet te vergeten discussiëren, totdat de opdracht een soort wetenschappelijk onderbouwd compromis geworden is.

Als dat het enige zou zijn, dan zou het fenomeen "groepsopdracht" quite spelen op de waarderingslijst. Helaas heeft het hele gebeuren nog een extra stressfactor, want op de universiteit gaan ze er vanuit dat je oud genoeg bent om zelf je groepjes samen te stellen en vooral als het, zoals nu, gaat om groepjes van twee is dat een ramp. Al eerder heb ik verteld dat er geen plek op de wereld is waar ik me zo alleen voel als in de collegezaal. Aansluiten bij een groepje met meerdere groepsgenoten is niet zo'n probleem, omdat een extra aanhangsel erbij in een groepje met je favoriete vriendjes en vriendinnetjes niet zo'n dilemma is. Een groepje van twee is een ander verhaal. Dat betekent dat de persoon met wie je samenwerkt, de enige persoon is met wie je samenwerkt. Ik ben niet zo kieskeurig, maar iedereen lijkt dat wel te zijn. Wachten tot iedereen groepjes gevormd heeft en iemand verlossen die ook "over" is dan maar. Maar wat als we met een oneven aantal zijn? Straks moet ik een duo-opdracht solo maken en daar ben ik echt niet slim genoeg voor. Wat als.... Stop. Gewoon even rustig afwachten, uiteindelijk valt alles vast op zijn plek. Behalve ikzelf misschien, maar ach, misschien ben ik gewoon een stukje wat nergens past, zodat ik continu kan blijven zoeken naar mijn Utopia. Een eeuwige reis. Ik denk, dat ik best gelukkig zou zijn.

Liefs,

Marit

p.s. Tsjaa... de tinderman. Gezien ik al even niet meer getinderd heb is dat een aanhoudend probleem, maar ik vond het niet meer passen. Hij komt zeker terug.