Haar hand
Wij liepen Rosa tegemoet, ik en zij, mijn lief, mijn Antigone. Pratend over onzinnige dingen, de diepe onderwerpen ontwijkend op dezelfde manier als dat wij de mensen ontweken in de drukke winkelstraat: meestal met succes. Uitgelaten deed ik, goed gehumeurd met een grauw randje, zij wat geremd door de dingen die door haar hoofd spookten maar niet onwillig of koel zoals ze wel eens lijken kon. In de verte zagen wij haar staan, Rosa, aan de overkant van de straat aan haar haar prutsend en voor de grap deed ik de voice-over van een verhaal waarin zij de hoofdrol speelde.
Ineens voelde ik hoe Antigone mijn hand pakte. Haar rechterhand tastte naar mijn linkerhand die samengeknepen was maar nu langzaam openvouwde; het omgekeerde van het blad van de kruidje-roer-mij-niet, en haar vingers sloten zich om de mijnen heen. Haar hand was zo klein, zo zacht... En toch sterk! Zij trok mij ferm de straat over, voor de auto's langs, precies op tijd om niet overreden te worden. Haar magische beringde vingers namen mij mee op een tijdreis waarin seconden uitgerekt werden tot uren, maanden, jaren... Oneindige tijd bestond puur haar fijne hand, de mijne erdoor omsloten.
Tot plotsklaps de werkelijkheid weer over mij kwam: de overkant van de straat... Rosa die stond te wachten en ons had opgemerkt, haar haar zat goed... Antigone's hand liet los, waarop de mijne zich sloot (Kruidje-roer-mij-niet) en zij keek mij aan: "Dit was om ons de straat over te krijgen". Dit betekent verder niets... (Weet zij iets?)
En toch voel ik nog steeds haar hand, de zachtheid van de prachtige vingers die ik zo goed ken (maar nooit genoeg mag kennen).
Ineens voelde ik hoe Antigone mijn hand pakte. Haar rechterhand tastte naar mijn linkerhand die samengeknepen was maar nu langzaam openvouwde; het omgekeerde van het blad van de kruidje-roer-mij-niet, en haar vingers sloten zich om de mijnen heen. Haar hand was zo klein, zo zacht... En toch sterk! Zij trok mij ferm de straat over, voor de auto's langs, precies op tijd om niet overreden te worden. Haar magische beringde vingers namen mij mee op een tijdreis waarin seconden uitgerekt werden tot uren, maanden, jaren... Oneindige tijd bestond puur haar fijne hand, de mijne erdoor omsloten.
Tot plotsklaps de werkelijkheid weer over mij kwam: de overkant van de straat... Rosa die stond te wachten en ons had opgemerkt, haar haar zat goed... Antigone's hand liet los, waarop de mijne zich sloot (Kruidje-roer-mij-niet) en zij keek mij aan: "Dit was om ons de straat over te krijgen". Dit betekent verder niets... (Weet zij iets?)
En toch voel ik nog steeds haar hand, de zachtheid van de prachtige vingers die ik zo goed ken (maar nooit genoeg mag kennen).
01 sep 2018
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 08 mrt 2018 ~
- O 06 mrt 2018 ~
- O 19 feb 2018 over liefde ( 2 )
- O 15 jul 2017 Angst ( 2 )
- O 14 jul 2017 De update
- O 15 jun 2016 ~ ( 4 )
- O 14 jun 2016 Na lange tijd... ( 2 )
- O 06 jul 2015 Haren wassen ( 25 )
- O 10 apr 2015 ~ ( 4 )
- O 02 apr 2015 paaseitjes verstoppen ( 2 )
- O 18 sep 2014 we're all mad here ( 2 )
- O 06 mrt 2014 Update ( 1 )
- O 24 jan 2014 Waarom ik een hekel aan de McDonald's heb ( 8 )
- O 22 dec 2013 Psychoses ( 10 )
- O 15 dec 2013 ~ ( 1 )