hashshashin hatikva dope oog kijk op eternity e.d.


~*~
EEUWIGHEID IN DE TIJD:
de deur gaat van binnen open]
~@~

VAN
een vriend kreeg ik,
alweer een paar jaar geleden, een kort gedicht toegestuurd,
hij dacht dat ik er wat mee kon.
Dat klopt.
Het gedicht [het staat als motto boven dit myDiVerhaal]
zegt dat de dichter almaar klopte aan de deur van het wereldgeheim
[laten we het zo maar even noemen] om binnengelaten te worden,
maar zijn kloppen leverde niets op, hij werd er gek van.
Totdat de deur openging, ineens openging, maar van binnen.
Totale omkering van zijn zoeken naar het geheim van het bestaan:
overal wezen kijken, de hele wereld rondgereisd, en tenslotte blijkt het bij jouzelf te liggen,
wat zeg ik:
IN jezelf.
Zo leg ik dat gedicht van Rumi uit.

Wij zijn zelf de houders van het geheim.
Het ging enkele mydiverhaaltjes eerder over de eeuwigheid die we niet kwijt wilden?
Gevonden, hier gevonden: de vindplaats zijn wijzelf.
Niet dat we 'van eeuwigheid' zijn in de zin van: gemaakt uit eeuwigheid als stuff.
Ook niet 'van eeuwigheid' als wezens met een herkomst
zoals die aan God wordt toegeschreven.
Wij zijn 'van aarde' en 'van tijd'.
Bij ons, bij deze wezens van aarde en van tijd, tref je eeuwigheid aan,
eeuwigheid in de tijd.
Het is niet de ziel [wat dat dan ook wezen moge],
niet iets wat we hebben of zijn,
eerder iets dat zich manifesteert, tot uiting komt in dat 'zien',
en in het onder woorden brengen daarvan.
Scheppen dus, door het woord werelden maken,
voor dat mysterie moet je niet kloppen op alle deuren
die je maar kunt vinden: zoek het bij jezelf ~ DAAR moet het ergens huizen.
Je hoeft niet eens de weg van buiten naar binnen te gaan,
zelfs dat is nog een misverstand.
"Binnen" staat voor wat je al in huis hebt, het is wat ik 'zien' heb genoemd,
het uitoefenen van 'zien' als 'hetzelfde
anders zien'.

WAT wij zien,
waar haalt een mens dat vandaan,
onze kijk?

Kijk is niet een kwestie van weten,
in de zin van kennis van zaken,
door onderzoek van al dan niet wetenschappelijke aard verkregen.
Broodnodig voor ons voortbestaan, maar zo kom je niet aan 'kijk',
DAT wordt kloppen op een deur
die maar niet opengaat.

Kijk is niet 'van weten',
kijk is van verbeelding!
OOK de kijk op onszelf, op de eindige, tijdelijke mens:
stof en as zijn wij, en tot stof zullen wij wederkeren.
Ook deze zelfde mens anders zien: als oog, als ziener{es}, als bouwer:
als architect van een leefwereld,
ook DAT is een kijk
van verbeelding.

Draaien we daarmee niet in een cirkel rond?
Van kijk tot kijk, van verbeelding naar nieuwe verbeelding, en dat alles zonder grond?
Inderdaad, een grond is er niet, ook niet onder dit mydiverhaal van ons.
Voor 'kijk' is er geen vastigheid, ze is niet in te roosteren, heeft geen herkomst.
Eeuwigheid is mijn sleutelwoord ervoor.
Ik haal Emily Dickinson aan met haar gedicht Hope.

Could Hope inspect her Basis
Her Craft were done -
Has a fictitious Charter
Or it has none -

Balked in the vastest instance
But to renew -
Felled by but one assassin -
Prosperity -

"Kijk"
bestaat niet uit pretenties
van wetenschappelijke aard, ze heeft geen basis.
Je kunt beter zeggen: ze is haar eigen basis, ze heeft niets buiten haarzelf.
Hoop, heet ze bij Emily Dickinson, en zou hoop haar grond kunnen inspecteren [lees:
zou ze er een grond voor vinden], met haar kracht was het gedaan.
Ze is van verbeelding, en verbeelding is haar eigen legitimatie, of ze stelt niets voor.
De onzichtbare wereld van de hoop bestaat in hope.
Zoals de waterdoop
bestaat uit
dope.

DAAROM
gaat ze de mist in waar mensen aan prosperity lijden.
Prosperity is letterlijk 'welvaart', kun je daaraan dan lijden?
ERGER, welvaart is de moordenaar van de hoop, van het oog dat een wereld in hope ziet,
want er valt niets meer te hopen, je hebt alles al wat je wou hebben.
Tevreden met de wereld:
daar verdwijnt de onzichtbare werkelijkheid uit het oog, en is een mens niet langer het wezen
waarin de onzichtbare wereld
present is.


De ziener{es} heeft geen grond onder de voeten,
brengen wij die grond wel aan [voor alle zekerheid, zoals we dan vaak zeggen] dan verliezen wij onszelf
uit het oog, wij vallen uit eigen ogen, en zien niet meer wie wij zijn.
Dat is wat Emily Dickinson wil zeggen.
Een interpretatie, een kijk op?
Ik ontken het allerminst,
het enige wat ik kan aanvoeren is de ervaring dat het zo toeging in de cultuur:
eerst was er chaos, toen mensen, die zich gedragen als zieners van een wereld die er niet is,
een wereld van kijk.


En er is nog iets wat ervoor pleit:
het is de enige onzichtbare wereld die de voorhanden wereld niet afvalt,
niet declasseert tot tweederangs, zoals dat in de klassieke metafysische constructies wel het geval is:
de echte ligt daar altijd achter de horizont,
wij leven in de onechte of half echte.
Maar de wereld van kijk
doet dat niet, ze is niet een constructie ten koste van,
is zelfs helemaal geen constructie.
ZIJ is present in het oog dat onder woorden brengt wat het ziet,
het oog van de mens als dichter{es}.
Zij heeft geen toekomst;
dat bedoel ik met
'eeuwigheid'.

@
16 aug 2006 - bewerkt op 16 aug 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van chai
chai, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende