He's driving me crazy.

Ik noem hem maar even Johan, de jongen van mijn dromen. Ik weet het nog, vorig jaar zag ik hem voor het eerst. Zijn gezicht was zo perfect, ik vond hem leuk, maar ik was niet écht verliefd. Langzamerhand werd het zomervakantie en ik was hem een beetje vergeten. De allerlaatste dag van de vakantie ging ik kijken wie er bij me in de klas zaten en ik zag zijn naam staan, ik vond het leuk dat hij bij me in de klas zat maar ik realiseerde me niet dat het zoveel met me zou doen. School startte en al snel was ik eigenlijk wel verliefd op hem, ik kon nergens anders meer aan denken en eigenlijk vond ik het helemaal niet zo leuk, ik dacht, wat raar die verliefdheid. Op een zekere dag hoorde ik ergens dat hij uit mijn klas zou worden verplaatst naar een andere klas. Ik vond het echt niet leuk, nu had ik al helemaal geen kans meer. De dag nadat ik het hoorde was hij al meteen weg gegaan. Ook al kende ik hem nog maar een maand, ik vond het echt niet leuk, ik heb mezelf zelfs in slaap gehuild. Zijn innerlijk was zo mooi, en zijn uiterlijk was gewoon zo perfect. Ook nu kan ik alleen nog maar van hem dromen. Zelfvertrouwen heb ik niet, nee, echt niet. En ik ben al helemaal niet moeders mooiste. Elke keer als ik hem zie droom ik ervan om van hem te kunnen houden, dat hij ook van mij houdt. Helaas kan dat nooit werkelijkheid worden, ik kan er alleen maar van dromen.