Can you hear me?
Soms heb ik echt het gevoel dat niemand me kan horen, dat niemand me begrijpt. Soms voel ik me zó alleen. Ik zit op een stoel tussen alle mensen, iedereen heeft iemand, iedereen kan mij zien, niemand die even wat zegt of ook maar een minuutje aandacht aan me besteed. Dat gebeurd vaak, heel vaak. Is er uberhaupt wel iemand die op dit moment aan me denkt? Ik denk het niet, eigenlijk weet ik het wel zeker. Mijn vrienden laten me allemaal zitten, ik ben altijd degene die ze moet opbellen of vragen of ze wat willen gaan doen. Het is zo oneerlijk, sommige mensen hebben zóveel vrienden en zijn zo geliefd en alles, terwijl anderen alleen op de rand van de stoep zitten zich afvragen waarom ze nog leven. Ik wil vannacht niet wakker worden, dat denk ik zo vaak. Ik ben heel erg negatief, mijn moeder is ook negatief, mijn broer ook. Zou het in de genen zitten? Ik kan het vragen, maar iedereen ziet mij als een optimistisch persoon, behalve als je me echt kent. Er is eigenlijk niemand die me echt goed kent, zelfs ik niet. Er zijn meer vragen dan antwoorden, maar dat zou altijd zo blijven. Soms is het ook beter om dingen niet te weten. Het leven zit vol onbeantwoorde vragen.
Lastig, vrouw, 25 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende