Helemaal op.

Ik heb al lang niet meer geschreven.
Heb er ook de kans niet voor gekregen.
3 maanden geleden was het weer zover.
Ik had een flinke dip en dus ook weer de snij neigingen.
M’n armen, m’n benen..
Ze staan helemaal onder met oude littekens.
Littkens die oud zijn, vers zijn en alles daar tussenin.

Ik werd opgenomen.
Mijn contact met de buitenwereld was terug gebracht tot een minimum.
Ik mocht amper genieten van bezoekuren of van persoonlijke gesprekken.
De enigste die met me praatten waren de verpleegsters en mijn psycholoog.

Het is zwaar geweest.
Ik ben moe.
Ik ben er gewoon helemaal klaar mee.
Ik wou maar dat het stopte.
Dat ik dit kon eindigen.
Dit probeer ik keer op keer, alleen de moed om diep genoeg te gaan, komt gewoon
niet in me op.

Ik ben helemaal op.