Lachen en huilen.

Van buiten lach ik.
Van buiten ben ik gezond.
Van buiten zie ik eruit alsof er niks aan de hand is.
Maar niemand weet waarom ik altijd een vest draag.
Met zo lang mogelijke mouwen.
Niemand snapt mijn broeken.
Waarom ze altijd zo lang zijn, hoe warm het ook is.
Maar niemand vraagt er iets over.
Ooit.
Ze laten het rusten en helemaal met rust.
Godzijdank.
Hoe moet ik anders aan mensen uitleggen dat ik snij?
Dat ik het leven zat ben en eruit wil stappen?
Dan krijg je overbezorgde mensen.
Dat doet me pijn en verdriet aan.
Ik wil een ander niet kwetsen.
Alleen ik ben degene die pijn verdient.

Van binnen huil ik veel.
Ik heb gewoon veel verdriet.
Verdriet om ik mezelf niet accepteer.
Verdriet omdat ik dood wil.
Verdriet omdat ik het gewoon helemaal zat ben.
Verdriet om alles.
Verdriet om mijn eigen pijn.
Verdriet om dat ik anderen pijn aan doe.

19 jun 2011 - meld ongepast verhaal

Franki, vrouw, 34 jaar

freebird maandag 20 juni 2011 02:23
Het maakt indruk wat je schrijft. Het is moelijk om je te verplaatsen in jouw persoontje, wat er in je omgaat, hoe je omgeving met je omgaat. Dat maakt het ook moeilijk om een zinnige reactie te schrijven. hopelijk bestaat er voor jou een manier om uit die put te komen waarin je nu zit en een zonniger bestaan te kunnen bouwen.
Lezer maandag 20 juni 2011 20:34
Ik ben het met freebird eens.

O 22 jun 2011 Papa.. ( 3 )
O 19 jun 2011 Lachen en huilen. ( 2 )
O 19 jun 2011 Helemaal op. ( 3 )

vorige volgende