Papa..

Soms heb ik toch zoveel vragen voor mijn vader.
Ik vraag me af waar hij altijd was, toen ik hem nodig had.
Of toen ik verdriet had om een verloren relatie.
Of toen ik weer eens gepest werd in de klas, alleen maar omdat ik mezelf wilde
zijn en niet zoals zij waren.
Waarom was mijn vader er nooit voor me op de momenten dat ik hem zo enorm
hard nodig had?
Waarom miste ik je, ondanks dat je er toch nooit voor me was?

Ik schaam me voor mijn eigen gedachten.
Voor mijn eigen vragen.
Soms vraag ik me af of mijn vader nog wel van me houd.
Of dat hij ooit van me gehouden heeft.
Ben ik voor hem een fout?
Een mislukkeling?
De luiheid om een condoom om te doen?
Ben ik überhaupt ooit gewenst geweest bij hem?
Een vader die van me houd, is een droom voor me.
Een droom waarvan ik vroeger hoopte dat hij uit zou komen.
Alleen tegenwoordig weet ik dat hij niet uit zal komen.
Nu niet, dan niet en nooit niet.
Je kunt niet iemand veranderen.
Iemand moet zichzelf veranderen, anders verandert hij nooit van zijn hele leven.