ave,
er woed een storm van herinneringen,
hersenschimmen en vage visioenen in mijn hoofd...
de geur van mijn kop thee roert mijn geest weer eens...
het is net alsof ik door een zwarte woedende kolk van water meegevoerd word naar vroeger,
toen ik nog maar slechts veertien jaren jong was...
ik was toen een heel ander persoon dan nu,
ik snapte de ''wereld'' niet en ''de wereld'' snapte mij niet...
ik luisterde toen naar deprimerende muziek,kleedde mij deprimerend,
kort om
ik was deprimerend...
vaak zeiden zelfs mijn ''goth vrienden'' ;
''yo. doe eens gezellig man''de blauwe plekken, wonden en schrale bleke huid verraadde,
dat ik niet een van de ''voorzichtigste'' en meest ''stabiele'' personen was toen...
ach gekte zit in mijn familie, dat zegt tenslotte elk familie lid ,
terwijl die naar iemand anders in de familie wijst...
tijdens die ''donkere periode'' leerde ik een jongen kennen,
hij was zo anders dan ik, terwijl ik nooit ergens bij WOU horen,
probeerde hij tevergeefs altijd bij de ''groepjes horen''...
hij had iets naiefs en toen al hield ik van naïviteit...
ik vond het pijnlijk te zien,
zijn pogingen om geaccepteerd te worden,
en vrienden te maken...
nadat hij voor de zo veelste keer in elkaar werd geslagen,
besloot ik hem te helpen...
ik hoefde niet eens te vechten,
de kinderen waren bang voor mij toen...''its all abouth the image en imago '',
ze dachten dat ik namenlijk een satanist was die bloed dronk,
en als hobby echte geiten en maagden in de weekend offerde op kerkhoven om satan zelf op te roepen...
ik leerde de jongen kennen, en gek genoeg hij mij...
we werden zelfs vrienden...
hij was gelovig en ik niet,
en na een tijd verloren we onze vriendschap in te lange nutteloze discussies over ''goedheid van god''...
ik zie nu pas in dat hij ,op zijn manier,
het zelfde wou doen wat ik voor hem had gedaan,
mij redden...
toch wil ik hem nu voor die''pogingen'' bedanken, vriend...
faithfully yours
The TeaRat