Het alleen uitzoeken
De film die zich steeds weer in mij afspeelt. Steeds weer opnieuw, steeds weer opnieuw. De film die ik maar niet achter mij kan laten. Misschien omdat ik er met niemand overpraat. Het is niet zo dat niemand weet wat er gebeurd is, maar het is maar een keer gebeurd dat ik deels vertelde wat er die dag allemaal gebeurd is. Is dat misschien te weinig? Ik heb het ooit eens opgeschreven. De mensen die het dichtst bij mij staan hebben dat gelezen. Voor hen is het op dat moment duidelijk en zij zullen er nooit meer naar vragen. Maar misschien is dat juist wel iets dat ik nodig heb. Iemand die er zijn aandacht in steekt. Even laat weten, dat het nog niet vergeten is voor hun, dat zij mijn verleden niet zijn vergeten. Het verleden dat eigenlijk nog steeds mijn ‘nu’ overheerst. Of mag ik niet van hen verlangen en voor altijd aan te denken? Misschien moeten zij het ook maar gewoon vergeten. Het is tenslotte niet hun leven, maar het mijne. Nee, ik weet het zeker, ik heb geen recht om mijn verleden in hun gedachtes te graveren. Niet dit deel van mij in ieder geval. Dit deel moeten zij maar verbannen uit hun leven. Maar dan val ik toch weer terug op het zelfde punt: Ik wíl en ik voel dat ik erover móet praten. Ik moet nu dus wachten tot ik het kwijt kan aan iemand die ervoor opgeleidt is. Iemand die weet wat er tegen mij gezegd moet worden om mij het verleden te accepteren. Maar goed, die ‘iemand’ doet zich niet voor in mijn leven. Dat is me op de een of andere manier niet gegund, dus zoek ik het lekker alleen uit. Helaas, in mijn volgende leven misschien beter.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende