Het Bos.

Mijn hele leven bewandel ik een pad,
De dagen waarop ik door liep,
Ze waren beter dan de dagen waar ik zat,
Want de dagen waarop ik zat, waren de nachten die ik niet sliep.

Dus wandelde ik door,
In dat wat nu eindeloos zag,
Hoe duisterder het werd, hoe meer ik mijn verstand verloor,
Ik wil achteruit, ik mis zijn hart warmende lach.

Het is donker en koud,
Ik voel me verloren,
De bomen zijn hier wel eeuwen oud,
Kan iemand mijn schreeuwen eigenlijk wel horen..

Ik zit weer, de grond is koud en vies,
Vraag me af of er nog een einde is,
Ik ben bang dat ik langzaam weer mijn gevoelens verlies,
Maar eigenlijk zijn dit de gevoelens die ik niet mis.

Verdoofd van binnen..
Ik ga dit niet winnen..