Jij ging vreemd, jij deed drugs, niet ik.

Dus, ik had een vriend.
En in het begin ging het allemaal geweldig, die gevoelens die ik van hem kreeg waren gewoon, wauw.
We konden eigenlijk niet van elkaar afblijven we waren altijd aan het knuffelen.
Het was allemaal leuk, we ontdekten steeds weer dat we zo op elkaar leken, niet alleen qua levensbeschouwingen maar ook bijvoorbeeld onze voeten leken nogal op elkaar, alleen die van hem hadden net wat meer haar.
Hij moest regelmatig medicatie nemen, die had hij natuurlijk voor een reden, maar hij had het een gewoonte gemaakt om ze nogal eens te vergeten.
We hadden nog niet eens een maand toen hij bij mij was, en zijn alarm afging, wat betekende dat het tijd was voor zijn medicatie, ik wees hem daarop maar hij zei dat hij ze niet bij zich had, ik geloofde het niet helemaal en doorzocht zijn rechter broekzak, maar bedacht me toen dat het waarschijnlijk in zijn tas zou zitten.
Hij verhief mijn stem om me duidelijk te maken dat hij ze niet mee had, en hielp me zelfs met het doorzoeken van zijn tas.
Ik ging zitten, een beetje in gedachten verzonken, hij moest die medicatie hebben, want als hij het niet nam dan had dat bepaalde bijwerkingen die niet echt goed voor hem waren.
Hij had die medicatie toch voor een reden?
Hij vroeg me of ik boos was maar ik zei niks, hij haalde de medicatie uit zijn linker broekzak, ik was zo boos op dat moment, hij had tegen me gelogen, en daar heb ik nogal problemen mee omdat er aan een stuk door tegen mij is gelogen toen ik jonger was.
En dit was te vroeg, want ik moet mijn vertrouwen in iemand altijd opbouwen, en ik was nog bezig het in hem op te bouwen.
Eigenlijk sinds die tijd ging het wat minder, want we begonnen steeds minder vaak over onze gevoelens praten, als er iets mis was dan werd dat pas gemeld wanneer het te laat was, zoals dat ik niet genoeg zei dat ik van hem hield, of nooit het initiatief nam om hem te zoen, maar dat hij altijd moest beginnen.
Of over hoe ik geen sex wilde met hem, of in ieder geval nog niet. Dat deed hem blijkbaar erge pijn, want ik kon hem niet goed uitleggen waarom precies niet, of hoelang het nog zou duren, en dan zuchtte hij en keek hij gekwetst.
Maar toen hoorde ik een week lang eigenlijk bijna niks meer van hem, alleen om er aan het einde van de week maar zelf achter te moeten komen dat hij met drugs bezig was.
We hebben elkaar voorheen wat dingen beloofd, en hij heeft mij toen beloofd dat hij geen drugs meer zou doen.
Dus er zelf achter moeten komen was best hard, aangezien hij weer tegen me had gelogen.
Niet alleen had hij drugs gedaan, maar bleek dat hij volgens hem "3 of 4 keer" wiet had gerookt, lekker onduidelijk dus waarschijnlijk wel wat vaker.
Daar moesten we dus over praten, want ik had niet meer het gevoel dat ik hem kon vertrouwen, hij kon blijkbaar heel makkelijk tegen mij liegen.
Toen we erover praatte begon hij allemaal argumenten te zoeken, de hardste vond ik waar hij zei dat hij het helemaal nooit had beloofd, die waar hij me vertelde dat ik hem had gevraagd om het me nooit te vertellen als hij het zou doen, en dat ik er helemaal niet naar had gevraagd.
Ten eerste heeft hij het zelf beloofd, ik was erbij. Ik heb hem gevraagd niet tegen me te praten als hij stoned is, niet om het nooit tegen me te zeggen, en ik heb hem zeker gevraagd of hij wat had gedaan wat ik niet leuk zou vinden, hij zei ja, ik vroeg wat en dat heeft hij me nooit verteld.
Dus fuck die argumenten, want daar klopt dus helemaal niks van.
Daarna verslechterde alles weer, ik kreeg altijd achteraf te horen hoe hij de dag door had gebracht bij een van zijn "gewone vriendinnen". En dat ze waren gaan winkelen samen en hij nieuwe broeken en truien had gekocht.
Dus mijn gedachtes sloegen een beetje op hol en ik begon te denken dat hij misschien vreemd ging.
Nou ken ik zijn manier van liegen, en dat is direct in de verdediging schieten, en toen ik een grapje maakte over dat hij misschien vreemdging schoot hij meteen in de verdediging.
Het heeft me zo nog enkele weken geduurd, en een hele hoop shit thuis, (met mijn oom die met terminale kanker werd gediagnoseerd, een proefwerkweek die bepaalt of ik überhaupt wel naar het volgende jaar mag, en veel ruzies tussen mijn zus en mijn ouders, niet te vergeten oude koeien die uit de sloot werden gehaald) voordat ik er kapot aan ging.
En ik zag dat ik hem ook pijn deed, hij nam zijn medicatie niet meer, at en sliep bijna niet meer, en begon gedachtes aan zelfmoord te krijgen, waarschijnlijk vanwege zijn gebrek aan medicatie.
Dus daar ging ik dan uiteindelijk, toen heb ik het uitgemaakt.
Je moet weten dat ik me in die tijd echt enorm kut heb gevoeld, nou nog steeds.
Ik heb nu ook al een tijd niet meer goed gegeten of geslapen, en ik blijf me vasthouden aan de gedachte dat het volgende week allemaal voorbij is.
Maar hij reageerde best heftig, en ik voelde me kut.
De volgende dag waren we aan het praten, er was nu een halve dag voorbij sinds het uit was, en hij vroeg me waarom ik niet bij hem bleef als ik dan toch nog zo om hem gaf (omdat ik me zo kut voelde erover, en omdat ik toegaf dat ik hem miste, maar daar bedoelde ik de oude hem mee) en hij vertelde me dat hij het zo moeilijk had om de hele dag die bruggen, bussen, treinen, touwen, messen, etc aan te moeten zien.
Dat was een fuck you naar mij. Want hij heeft geen idee hoe ik me voel. Hij is een jongen die nogal veel zelfmedelijden heeft en mentaal instabiel is..
Ik durf te wedden dat hij zich half zo kut voelt als mij. En nu al helemaal.
Want nog geen uur na dat vertelde hij me dat hij kans had op een "rebound girl" zo'n meisje dat je gebruikt om over een ander meisje heen te komen.
Toen ik vroeg wie wees hij me er heel vriendelijk op dat het een vriendin van ons allebij was, hetzelfde meisje als waar hij drugs mee had gedaan, waar hij mee was gaan winkelen, en waarvan ze hem had toegegeven dat ze hem leuk vond.
Eigenlijk was dit een bevestiging van alles, want dit bevestigde mijn vermoedens over hoe hij was vreemd gegaan, waarschijnlijk omdat ze hem wel sex bood, en hij zogenaamd "sexverslaafd" is.
Eigenlijk is hij een fucking manipulator, en ik weet niet waarom ik me überhaupt nog kut voel.
Was alles een fucking spelletje voor hem? Was alles een leugen?
Ik zit hier, op mijn kamer, net zoals de afgelopen ik weet niet hoeveel weken, alleen, verzonken in gedachtes die met de minuut duisterder worden.
Ik wil niet zeggen dat ik zo perfect was in onze relatie. Maar ben ik nou diegene die alles fout heeft gedaan? Of heb ik een oprechte reden om boos te zijn op hem?
Ik ben leeg. En verloren.
Ik weet niet wat ik hier eigenlijk nog doe. Ik wil niet eens hier zijn.
Maar ik moet doorgaan voor al die andere fucking mensen die willen dat alles goed is met me.
Als ze de littekens zouden zien dan zouden ze weten dat het niet goed is met me, en dat dat er ook niet in gaat zitten.
Maar op het moment ben ik klaar met alles.

Maar alsjeblieft laat me weten wat je denkt. Want ik wil weten of ik een reden heb boos op hem te zijn.