Het is gewoon weer te veel

Blijkbaar reageert mijn lichaam heftiger op de gebeurtenissen dan mijn hoofd toe laat. In mijn hoofd ben ik vooral moe en heb ik nergens zin in. Mijn lichaam is het er aardig mee eens en zorgt ervoor dat ik gewoonweg niets meer kan dan wel doe. De afgelopen dagen voelde ik me al rusteloos met af en toe een dip moment, maar dan trok ik naar buiten toe om onder de mensen te zijn. Vandaag is het totaal andere koek en ik geloof dat ik hier nog niet vanaf ben. Ik ben gewoon ziekig, koortsig, zere ledematen en een hoofd waar ik niets mee kan. Ik hang, dweil en eet in de hoop dat het beter wordt maar nee lukken wil het niet. Dit lijkt op de eerste dag uit de kerstvakantie. Een periode waar ik gewoon niets kon en alleen maar overgaf, sliep en kermend van de pijn zei dat ik echt wilde eten maar mijn lichaam hield niets binnen. Vandaag eet ik veel omdat het (nog?) binnenblijft. Ik weet nog niet hoe dit gaat doorzetten. Duidelijk is dat het teveel geweest is de laatste tijd en ik niet weet hoe verder te moeten.

Morgen weer terug richting het thuisfront om van de week nog één dag 'alleen' te hebben en vervolgens weer deel te nemen aan het gezin dat in één huis woont en geweldige communicatie heeft. Ik had de wildste plannen nu ik de tijd voor mezelf had. Daarbij ingegrepen wilde ik een brief schrijven aan mijn ouders en broers. Over mijn ervaring, mijn gevoelens, mijn emoties en míjn verhaal. Om ze de waarheid te vertellen, te laten zien wat er gebeurd is en waarom ik er verdomme zóveel last van heb. Wat ik harder heb moeten vechten, wie en wat voor moois ik erdoor verloren ben. Het is gewoonweg teveel en beginnen eraan lukt me niet. Ik wilde schrijven om het te hebben en vervolgens te kijken of ik het ook zou versturen. Het lukt me alleen niet. Mijn hoofd draait en mijn maag keert zich om. Het is zo ontzettend lastig om niet te weten waar je heen wilt en niet te zien wat het opgaat leveren. In de kou staan en keer op keer te horen dat jíj de vervelende en lastige factor bent, is niet goed voor het balkje van de moed.

Want moed heb ik nodig. Voor de stappen die ik nog moet nemen. En jeetje wat ben ik daar klaar mee. Ik wil gewoon even stil staan en niet meer hoeven, niet meer te hoeven vechten, te hoeven strijden. Enkel stilstaan, om me heen kijken en beseffen dat ik ik ben. Het stilstaan kan alleen nog niet omdat ik nu op een punt sta waar het draadje langzaam doorslijt en ik in een gat zal vallen waarvan ik niet weet of ik die kan hebben.
Doe mij wat moed, wat energie en zorg ervoor dat er wat fruit deze kant op komt wat ik niet hoef te kauwen want zelfs daar word ik langzamerhand te moe voor.