Het K-woord

Jank m'n ogen uit mijn kop. En ben daar blij om. En boos. En verdrietig en weet ik veel wat nog meer. Dillgaf. Het K-woord. Door 1 telefoontje van intens gelukkig naar 1000 vraagtekens. Ik was zo blij. Ik had zo'n fijne week. De eerste bijeenkomst van mijn nieuwe opleiding, bijna starten met een nieuwe baan, de eerste keer een vrouw in mijn bed gehad, mijn geluk kon niet op. Op woensdag de eerste keer een hele lieve vrouw in mijn bed, donderdag de eerste kennismakingsbijeenkomst van mijn nieuwe opleiding. En op vrijdag een telefoontje van de huisarts.
"ben je thuis?".
"nee ik ben op het werk, maar kan wel even naar een rustigere plek gaan".
"Ik heb je uitslag binnen. En het is helemaal niet goed"
....

"het is kanker en het ziet er niet goed uit. Ik heb het echt verkeerd ingeschat, ik had echt niet gedacht dat dit niet goed zou zijn.". Ik hoor dat de huisarts van slag is. Hij baalt heel erg. Hij heeft 1,5 week terug een irritante moedervlek weggehaald. Hij zei nog: "er is mij altijd geleerd dat als het de moeite waard is om weg te halen, dat het ook de moeite waard is om op te sturen. Dus dat doe ik ook maar, maar ik verwacht er niets geks van". En nu baalt hij dat hij dat gezegd heeft. Ik hoor het aan zijn stem. Ik merk dat ik het automatisch goed praat voor hem. Ach, dat kan toch gebeuren. Iedereen kan wel eens iets verkeerd inschatten. Maar hoe nu verder?

Ik moet naar de oncoloog. Met spoed. En naar de dermatoloog. En dan verder kijken. Hij stuurt gelijk de verwijzingen door. Ik hoef niets te doen, beide afdelingen nemen zelf contact met mij op. Ik bedank hem voor het doorgeven en ga terug naar mijn collega's.

"Dat was de huisarts. Ik heb kanker". En dan komen de tranen als ik dat hardop uitspreek. Iedereen leeft heel erg mee en is heel lief. Ik voel tranen, maar verder niet veel. Geen paniek, geen angst, alleen schrik denk ik van dit nieuws. Denk nuchter. Eerst maar eens kijken wat het precies inhoudt. Als het echt fout is, heb ik nog genoeg tijd om in paniek te schieten en bang te zijn.

's avonds bel ik met mijn zusje. Ik ben nog steeds best nuchter en praktisch maar kan wel goed verwoorden wat ik voel. Stop het dus denk ik niet weg, maar het is denk ik gewoon nog niet geland. Daarna ga ik naar mijn ouders. Mijn moeder huilt meteen, nog voordat ik de zin "ik heb kanker" volledig heb uitgesproken. Maar ze reageren ook allebei heel lief. De dag erna gaan we ze verhuizen, dus genoeg afleiding. Zondag zijn de kindjes er weer, ook genoeg afleiding. Maandag naar de oncoloog, mijn moeder gaat mee. Het hele traject wordt uitgelegd, van gunstigste scenario (stadium 2, 1 hebben we voor het gemak alvast overgeslagen) tot het ergste scenario, stadium 4. De stappen: een echo van mijn lymfeklieren. Op woensdag. De dermatoog, op donderdag. De maandag dan MDO en maandagmiddag telefonisch overleg met de oncoloog. Dan hoor ik hoe het verder gaat. Ik moet in ieder geval geopereerd worden, wat echt niet leuk gaat worden. Voor de operatie moet ik naar het Verbeten voor een radioactieve scan van de poortwachterklier. Dat is de klier het dichtst bij de melanoom. Als die schoon is, is dat een goed teken en kan men ervan uitgaan dat er geen uitzaaiingen zijn. Dan bij de operatie wordt die klier verwijderd, en naar het laboratorium gestuurd om onderzocht te worden. Ook wordt dan een groter stuk rondom het plekje weggesneden, zodat het helemaal schoon is en ook dit verder onderzocht kan worden. Als die klier schoon is, hoef ik alleen maar 5 jaar onder controle bij de dermatoloog en verder niks.

Het ging goed. Bij de oncoloog, bij de echoscopist. Ik vond het heel eng om de kindjes te vertellen dat ik kanker heb. Heb zelfs gegoogled hoe je dit het beste kan doen. Niet te lang wachten, kinderen hebben echt al wel door dat er iets is. Gewoon zeggen dat je een ziekte hebt en dat dat kanker heet. Kinderen hebben nog niet de negatieve of zware associatie met kanker die volwassenen wel vaak hebben. Ik vertelde het Sanne, in de auto op weg naar huis van school. Dat de moedervlek die ze weggehaald hebben kanker blijkt te hebben. En dat ze nu verder moeten onderzoeken of er op andere plekken in mijn lijf ook kanker zit. Sanne schrikt, maar reageert goed. "maar mama, als ze dat plekje hebben weggehaald, is de kanker toch weg? Dan ben je toch beter?". Logische vraag. Ik beantwoord het ook zo logisch mogelijk. Ze vind het idee dat ik kanker heb eng. Maar ze houdt nu vast aan het feit dat alleen de moedervlek kanker had, en ik niet. Dat vind ik een goed idee. Ik leg uit dat ze me gaan onderzoeken, en dat ik daarna geopereerd moet worden om zeker te zijn dat alle stukjes moedervlek en kanker weg zijn. Ik zeg dat ik het spannend vind om echo's te laten maken. Ze stelt voor dat ik een squishie van haar mag lenen om in te knijpen als ik het eng vind. Dat vind ik heel lief. Ik zeg dat zusje ook meegaat. Dan kan zij 1 hand vasthouden, en in de andere kan ik dan haar squishie vasthouden. Ik zeg haar dat ik dit een fijn idee vind, en dat ik het heel fijn vind dat ze meedenkt hoe het minder eng kan zijn voor mij.

Dan vertel ik het ook Zoë. Ook in de auto onderweg naar huis van een speelafspraak. Zoë is nuchter, weet nog niets van kanker. Is blij dat het stukje kanker nu weg is. En wat ze daar mee hebben gedaan, of het nu ergens in een prullenbak ligt. En of ze een snoepje mag als we thuis zijn.

En vandaag bij de dermatoloog geweest. Ook weer goed nieuws. De echo's waren goed. De dermatoloog heeft geen gekke plekjes gezien. Tussen de regels merk ik dat hij ook denkt dat het echt alleen dat ene plekje op mijn rug is. Hij zegt dat er bijna nooit iets in de poortwachterklier gevonden wordt, als de andere klieren gezond zijn en er geen andere plekjes zijn. Hij neemt de tijd en legt alles goed uit. Ik ben opgelucht.

Stap in de auto en wil alleen maar huilen. Ik ben op. De spanning, de rollercoaster, de drukte van iedere dag naar het ziekenhuis, de angst, alles is even te veel. Maar vandaag is de laatste dag bij mijn kleuters, ik moet terug naar school. Ga even langs huis, eet een broodje, zet power muziek op en wacht even tot ik sterk genoeg ben om de vraag: "hoe gaat het" te kunnen beantwoorden zonder tranen. Als dat lukt, ga ik weer naar school. Ik krijg 100 knuffels van mijn lieve schatten. Waar ik was, dat ze me gemist hadden, waarom ik naar de dokter moest. Geef tussendoor een thumbs up naar Kim zodat zij weet dat het goed was.

Ik heb nog een traktatie voor de kindjes, en bedank ze voor de leuke tijd en dat ik het fijn vond dat ik in hun klas mee mocht helpen en vertel dat ik nu naar de juffenschool ga, en hopelijk later ook juf mag worden op hun school. Weer 100 knuffels als ze naar huis gaan, en ik voel me gelijk een stuk beter en sterker.

Ik had Nigel, die met mij de opleiding gaat doen, 's ochtends al verteld wat er was. Als de kindjes naar huis zijn hebben we pauze, en ik heb een traktatie meegenomen als bedankje voor de collega's. Iedereen is heel lief. Ik vertel Nigel en de rest hoe het ging bij de dermatoloog, iedereen heeft goede hoop voor mij dat het inderdaad meevalt en duimt met mij mee. Ik voel me weer wat sterker.
Voor de laatste keer help ik Kim mee met het opruimen en klaar zetten van de klas, de rapporten, de werkjes. We lachen, kletsen en roddelen. Dan een dikke knuffel, en tijd om te gaan. Als ik naar de auto ga voel ik de tranen al opkomen. Nog even gauw voor ik instort naar de Lidl voor chips, pizza en alcohol. Dan als ik van huis naar de auto loop komen de tranen al. En ze blijven komen. En nu, 2 uur later, komen ze nog steeds.

Jank m'n ogen uit mijn kop. En ben daar blij om. En boos. En verdrietig en weet ik veel wat nog meer.


Een vriendin van mij postte precies toen ik het nodig had, deze mantra:
De sterren staan
Precies daar waar
Ze horen
Ik dus ook

De sterren staan
Precies daar waar
Ze horen
Ik dus ook

Ik ben groot
Ik ben licht
Ik ben hier
en ik leef

Ik ben groot
Ik ben licht
Ik ben hier
en ik leef

De sterren ze stralen
ook voor mij
Ik leef

De sterren ze stralen
ook door mij
Ik leef

De sterren ze staan ook achter mij
ik leef
De sterren ze dragen ook mij
ik leef

Oh liefde straal
Door mij heen
ik leef

Oh liefde straal
Door mij heen
ik leef

De sterren staan
Precies daar waar
ze horen
Ik dus ook.