Het K-woord 2

En dan ben je zo weer een paar weken verder. Tussen het moment dat ik het telefoontje kreeg van de huisarts, en het moment dat ik straks de uitslag krijg zit precies 1 maand. Er wordt flink tempo gemaakt. Vrijdag de operatie gehad. Re-excisie van de huid waar de melanoom zat, en het verwijderen van de poortwachterklieren. Een in mijn oksel en 1 in mijn lies. dus nu 3 flinke littekens, en 3 x flinke pijn. Ik vind altijd dat ik een hoge pijngrens heb, maar daar begin ik nu wel aan te twijfelen. Een oude angst. Stel ik me aan, of is de pijn echt zo extreem? Hierin moet ik mezelf altijd even toespreken. Als de pijn voor mij teveel is, is deze teveel. Dit staat los van mijn pijngrens of andere zaken. Mijn pijn is mijn pijn, en belangrijk genoeg voor iedereen om serieus te nemen.

Ik merk dat de pijn alles overheerst. Er zit ergens heel veel angst, tranen, paniek maar het zit nog allemaal verstopt onder die pijn. Vandaar dat ik maar ga schrijven. Kijken wat er naar boven komt. Wat zit er onder die pijn? Tranen, heel veel tranen. Ik wil dit niet. Waarom ik? Waarom nu? Wat als het niet goed is? Wat als ik straks nog meer onderzoeken, medicijnen, operaties moet? Ik wil en kan daar echt niet aan denken. Ik vind dit herstel echt al erg genoeg. Ik was zo gelukkig, net voordat dit gebeurde. Mijn nieuwe baan, nieuwe studie, geluk en rust, de long covid eindelijk achter me laten. Het was zo heerlijk. Dat wil ik weer. Ik wil geen pijn. Ik wil niet balen. Ik wil niet bang zijn. Hoe ga ik dit oppakken? Dat ik er niet aan onderdoor ga. Dat ik kan dealen met de pijn. Met de angst.

Eerst even toelaten. Toegeven. Dit is echt heel kut. Ik heb het echt heel zwaar. Ik heb 100 knuffels nodig van iedereen die ik ken en die me lief is. Het is gewoon echt heel kut. Denk dat ik dat vandaag heel vaak ga zeggen. Zodat ik zelf ook snap dat het echt zo is. En dat ik dat mag vinden, en mag zeggen, en mag vloeken. en mag janken. Heel veel janken. Maar wel stap voor stap. Nu accepteren dat er veel pijn is. dat het kut is. Het nadenken over wat als bewaar ik liever voor als de pijn wat beter te handelen is. Nu eerst deze fase accepteren. Delen. Janken.

en pijn is niet het ergste. Als ik straks andere pijnstilling heb die wel werkt, is het een heel ander verhaal. Ik kan nu al best goed zitten om te typen. Misschien komt dit ook door de dubbele dosis pijnstilling en wijntjes die ik op heb. Mijn zusje komt zo langs. kan ik bij haar even een potje janken. Misschien een klein rondje lopen om even buiten te zijn. En moe te worden, helpt vast ook weer bij het slapen. En toegeven. Vloeken, janken, balen, totdat alle emoties weer even in balans zijn.