Verdriet

Meestal gaat het goed. En soms niet. Soms is er gewoon zo veel verdriet. Niet om de ex, dat zeker niet. Weggaan is voor mij de beste en enigste keuze geweest. Ik ben nog steeds iedere dag blij dat ik het lef heb gehad die beslissing te nemen. Maar verdriet van mijn kindjes. Wat natuurlijk direct ook mijn verdriet is. Zo veel pijn, als de kindjes niet bij mij weg willen om naar hun papa te gaan. Dat het soms 's ochtends al begint met buikpijn. Of zoals vandaag, als mijn kleine aapje merkt dat de tijd om te vertrekken nadert, en je haar van minuut tot minuut minder vrolijk ziet worden. Zich meer ziet terugtrekken. Meer knuffelen of eigenlijk vastklampen aan mij. En vervolgens als het moment daar is, tranen met tuiten. Brullen, niet meer los willen laten, wat steeds erger wordt en steeds harder gaat. Al mijn aandacht gaat naar mijn kleine aapje, tot ik haar los heb kunnen weken en haar brullend achter in de auto weg zie rijden. En dan in een glimps m'n oudste dochter pas zie, die weet ik hoe lang al naar me zit te kijken en tegen haar tranen vecht. Ik ben haar helemaal vergeten te knuffelen doordat ik zo bezig was met mijn kleine aapje. Mijn hart breekt en voor ik het weet sta ik midden op de parkeerplaats te janken als een baby. Ik wil achter de auto aanrennen en de deur open trekken en mijn kindjes weer mee naar huis nemen. Ik heb hun knuffels en liefde net zo hard nodig als zij die van mij.

Wat doe ik ze aan. Waarom vind ik mijn geluk belangrijker dan dat van hun. Maar ik weet met mijn verstand dat dit onzin is. Ze hebben zo veel meer aan een gelukkige moeder dan aan een ongelukkige moeder. En ik ben zo gelukkig. 95% van de tijd ben ik intens gelukkig. Ik ben mezelf weer, ben weer terug bij mijn hart en mijn echte ik terug. Ik doe wat ik wil, zeg wat ik wil en ben eerlijk tegen mezelf en tegen iedereen om mij heen. Ik was mezelf de afgelopen jaren stukje bij beetje kwijtgeraakt net zolang tot er niks meer van mij over was. Ik leefde op de automatisch piloot. Deed alleen wat ik dacht dat er van me verwacht werd te doen. Wat de buitenwereld van mij verwachtte. Wat mijn vriend van mij verwachtte. Zonder daar zelf een mening in te hebben. Geen enkele eigen emotie meer, behalve het alomvattende gevoel ongelukkig te zijn. Diep in je hart, het stroomde door mijn aders. Er was geen ik meer, alleen een lege buitenhuls. Er was dus helaas geen andere optie dan uit die situatie te stappen. En gelukkig heb ik het lef gehad dat te doen. ik ben nog iedere dag trots op mezelf dat ik zo'n moeilijke beslissing heb durven maken. En vanaf dag 1 ben ik gaan groeien. Weer terug naar mijn hart. Weer rust vinden. Weer blij zijn met mezelf, met mijn leven, met mijn lijf. Voor het eerst in meer dan 10 jaar weer tevreden in de spiegel kijken. Voor het eerst in meer dan 10 jaar weer aandacht krijgen van mannen. Je mooi voelen, je geliefd voelen. Voor jezelf op durven komen. Durven zeggen wat je denkt en wat je wil. Ik groei nog steeds iedere dag. Ben weer echt mezelf en doe alles vanuit mijn hart, wat in mijn ogen de enige manier is die werkt voor mij.

Maar de prijs die ik hiervoor moet betalen is die ene avond per week. Wanneer de kindjes naar hun papa gaan. En het tranen met tuiten is. Voor mijn kleine aapje hardop, voor mijn oudste schatje stilletjes vechten tegen haar tranen, en voor mij als ze weg zijn ook hardop. Bovenstaande riedeltje weer helemaal doorlopen. Mij er opnieuw van overtuigen dat dit de enige optie is. Hopen dat de tijd dit langzaam heelt, dat mijn kindjes er een manier voor vinden om hier minder verdriet over te hebben

Ik ga mijn ex voorstellen dat mijn kindjes een keer naar een kindercoach of scheidingscoach gaan. Kijken of die hun kan helpen met het accepteren van deze situatie, Kijken of zij een manier weet om dit te verbeteren. Maar eerst even moed verzamelen. Praten met de ex is heel zwaar. Omdat ik dan voordat ik het doorheb, weer terug ben in dat gevoel van toen. Het gevoel dat ik er niet toe doe. Dat mijn mening niet belangrijk is. Dat ik niet gehoord wordt. En ik heb echt een hekel gekregen aan dat gevoel, wil dat het liefst nooit meer voelen. Maar het geluk van mijn kindjes is belangrijker, dus daar gaan we...

Wish me luck....