Het leven gaat door

Het is nu bijna 2 maanden geleden dat mijn vader overleden is. Bijna een maand heb ik in rust geleefd. Tijd gegeven om het te verwerken en mezelf tijd gegeven om het een plekje te geven. Het leven gaat nu eenmaal door en ik wil er het beste uithalen. Na nieuwjaar heb ik mijn leven weer opgepikt, stap voor stap. Met mij gaat het nu wel goed, ik heb mijn ups en downs maar ik ben een enorme doorzetter. Ik mis mijn vader ja, maar ik ben trots dat ik nog kan genieten, trots dat ik het op school heb gered, trots dat ik zo sterk ben. Nu besef ik dat ik door ga met mijn leven. Ik ging altijd wel vaak uit maar ik ben de maanden voor en na de dood van mijn vader vaak thuis gebleven. Afgelopen zaterdag heb ik het leven weer gevierd zoals ik dat altijd deed. Klaar met mijn tentamens, Klaar met mijn rustperiode.. Tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Het is zaterdagavond, buiten sneeuwt het en het weer voelt kil aan. Ik fiets door de sneeuw en voel de schrijnende kou over mijn wangen glijden. Ik denk aan pa, hoe hij me altijd wegbracht naar de bushalte net voordat ik uitging. Hij wachtte altijd net zolang tot hij me veilig de bus in zag lopen. Nu is dat niet meer..en opeens voel ik me zo ontzettend eenzaam. Niemand die mij beschermd, niemand die zich zorgen maakt om mij, niemand die mij ophaalt en wegbrengt. Zo voelt het. Helemaal van top tot teen onder de sneeuw stap ik met rillingen de bus in. Ik zie mensen die lol maken, vrolijke gezichten, ik hoor veel gelach. Een gezellige drukte dat wel maar ik voel me zo eenzaam en alleen. Ik sluit me af en luister naar muziek en even droom ik weg. Sneeuwvlokken vallen langs het raam. Ik voel me net een sneeuwvlokje in een enorme massa. Klein en bijna onzichtbaar, dwarrelend op de grond tot iemand er hard over heen stapt. Eindelijk stap ik de bus uit en zie ik een bekend gezicht. Even later voel ik de warmte en een gezellige sfeer hangen in het cafe. Meteen bij binnenkomst zie ik een groepje mensen die ik vaag ken naar me kijken. Ze praten over mij dat weet ik zeker, maar het kan me niks schelen. Ik ben wie ik ben en ik ben terug van weggeweest. Sterker en liefdevoller dan ooit van te voren. Laat mij maar lekker mijn gang gaan, er is niemand meer die mij tegenhoudt. Even later zie ik nog veel meer bekenden en ik heb het erg naar me zin. Dit heb ik zo gemist! De eenzaamheid die ik net nog op de fiets en in de bus voelde is voorbij. Nu weet ik, ik ga gewoon door wat er ook gebeurd. De tijd vliegt voorbij en ik kan geen nee zeggen tegen de gratis drank die ik krijg. Dan is het tijd om naar huis te gaan..mijn jas kan ik niet vinden. Mijn jas zoeken is zoiets als het zoeken naar een speld in een grote hooiberg. Onmogelijk! Dus ga ik maar naar huis met een andere jas. Ik kom erachter dat mijn fiets weg is, en alsof dat niet alles is ben ik ook de batterij van me telefoon kwijt dus ben ik onbereikbaar. Maar eigenlijk kan ik niet eens meer boos of verdrietig worden om zulke dingen. Het is maar materiaal en eerlijk gezegd hecht ik daar niet zoveel waarde aan. Zolang ik liefde en geluk in mijn leven ervaar kan al het materiaal van mij gestolen worden. Echte rijkdom leeft in mijn hart en ik ben met weinig ook al tevreden. Even sta ik daar weer in de kou, om me heen enkel een stilte. Ik accepteer maar hoe het is en haal mijn schouders op. En dan loop ik een lange eenzame weg naar huis. Maar ik zeur niet, ik loop gewoon door zonder achterom te kijken. Ik kan er zelfs om lachen uiteindelijk en vraag me af of het normaal is dat ik zo relaxed met zulke situaties omga. En dat is ook wat ik in het leven doe, ik kijk naar het grotere geheel. Als ik iets moeilijks meemaak denk ik maar van ach hier word ik sterker van en ik leer ervan. Ik ga door met mijn leven zonder al te veel achterom te kijken. Voor mij staan namelijk nog zoveel mooie dingen te wachten. Ik hou me staande doordat ik van mensen hou en mijn hart geef aan mensen die voor mij de moeite waard zijn. Ik leef niet in verdriet, woede, jaloezie of angst. Daardoor heb ik zoveel ruimte in mijn hart over, ik heb nog zoveel te geven en nog zoveel om voor te leven. Als ik terugkijk, kijk ik zoveel mogelijk naar de mooie dingen. Het leven stond even stil leek het wel, maar nu ga ik verder. Er is te weinig tijd om stil te staan in het leven. Jij liet dat op een prachtige manier zien, dat je het beste moet maken van het leven want voor je het weet is het voorbij. Het leven gaat door pa, maar jij blijft altijd over mij waken. Ik ga ook door pa, en ik weet dat jij trots bent op je kleine meid. Bedankt voor alles!