Het vonnis

Vandaag was de dag dat ik het advies zou ontvangen van GGZ afgemeten op de zorgvraag besproken tijdens het Intake vorige week.
Ik heb de hele nacht niet geslapen, niet alleen door de zenuwen, maar ook omdat er vrienden op bezoek waren. Natuurlijk waren H en R er maar mijn lieve maatje J was er ook weer eens! Ik was zo blij hem te zien, levend en wel. Hij had gewoon dood kunnen zijn met zijn beginnende gangreen en sceptische stock. Maar hij is er nog en ik ben blij.

Al vertelde hij vannacht wel wat verontrustende dingen. Over bedreigd worden, gezeik met een huisgenoot waardoor hij voorlopig niet eens naar zijn eigen huis kon en weet ik wat nog meer. Ik heb hem op het hart gedrukt dat er bij ons altijd eten is voor hem, een plekje om te slapen of te schuilen en dat hij niet altijd alles in zijn eentje hoeft te doen. Ik hoop dat ie dat nu dan eindelijk eens van me aan neemt.

Anyhoe, dat gesprek. Ze willen beginnen met EMDR, daarna wellicht Schematherapie en pas als dat achter de rug is kijken wat mijn verleden nu echt heeft aangericht op mijn persoonlijkheid. Verder wordt er gekeken naar mijn ADD medicatie. Ik ben benieuwd wat het voor mij betekenen kan. Ik wil gewoon de regie over mijn leven terug, niet meer dwalen in angst en onzekerheid.

Het is zo gek omdat ik juist op bepaalde dingen heel sterk sta en me ook echt hard maak voor waar ik voor sta. Heel veel van mijn klachten komen voort uit angst die vaak nog irrationeel is ook. Ik heb al heel veel zelf gegraven. Connecties gelegd en diepere oorzaken gevonden van dingen die zich voordeden. Ik weet niet zo goed wat ik verwachten moet van deze hulp. Ik heb natuurlijk opgezocht wat het inhoud, maar kan mezelf nog niet echt in de informatie plaatsen.

Ik weet gewoon niet hoe het is om zonder dit alles te leven, dat maakt het ook een beetje eng. Mijn situatie nu is zwaar, maar wel bekend. Bekend is veilig, zelfs wanneer het helemaal kut is. Onbekend met de potentie om beter te zijn dan nu is toch niet helemaal de zekerheid waar je dan op zit te wachten. Ik heb leren leven met mezelf als een bepaald persoon, om die persoon is alles heen gebouwd en letterlijk alles wat ik doe komt voort daaruit.. Wat als ik straks niet eens meer weet wie ik ben?

Zoals je aan mijn aantal verhalen de afgelopen 24 uur wel kunt zien, draaien mijn hersenen weer overuren. Het gebruiken van stimulans draagt daar ook volle bak aan bij. Als je het zo bekijkt doe ik het mezelf wel een beetje aan. Asshole dat ik ben.

Liefs, M.