Papa

Die man.. ik weet na bijna 30 jaar nog niet wat ik van hem denken moet.
Doet hij zijn best? Gezien waar hij vandaan komt mag ik waarschijnlijk al blij zijn dat hij zich mijn verjaardag herinnert.
Er is genoeg gebeurt wat ik me later pas besefte. Of niet perse besefte WAT er was gebeurt, maar WAT de IMPACT daarvan was/is op mij.

Ik ben altijd een papa's meisje geweest. Hoewel mannen me ook vaak beangstigen ben ik altijd snel en makkelijk naar hen toegetrokken. Naar Opie, naar Papa, naar jongens in het algemeen. Waarom? Ondanks dat in een man fysiek wellicht méér gevaar schuilt voor mij dan in een vrouw, bij een man weet ik waar ik aan toe ben. Vrouwen zijn veel achterbakser.

En toch de zachtheid van een vrouwen lichaam, de liefde gevoeld enkel in een kus van een vrouw, het begrip dat soms alleen een vrouw kan hebben voor een andere vrouw. Thats unique.

Mmmmmmmkay ik dwaal af, papa dus. Vroeger was hij mijn stootkussen tussen mama en mij. Kleine M zag hem als een held. Niet vaak stelde hij mij teleur. Het gekke is, ik kan me de weekeinden in mijn jeugd niet meer herinneren. Wat we deden? Met wie? Wat we aten? Ik weet het gewoon niet.

Met de scheiding van mijn ouders voelde ik me echt in de steek gelaten door papa. Wekenlang heb k hysterisch gehuild en gevraagd waarom hij mijn vriend niet meer wilde zijn?! Wat had ik fout gedaan?! Waarom mocht ik niet mee?!
Om het weekend hadden we een weekend bij papa. In het begin woonde hij in een stacaravan op een camping. Er waren niet zoveel kamers zoals je je kunt voorstellen, dus dat was met zijn drieën in 1 kamer. Mijn broertje lag bij papa in bed, obviously vond ik dat niet eerlijk en begreep ik er niets van.

Tot een bepaalde nacht en zelfs toen begreep ik het niet echt. Hij had een paar biertjes gedronken. I mean fair enough de man werkte van sochtends vroeg tot savonds laat in de bouw, lag in een vechtscheiding en woonde gedwongen op een camping omdat hij nergens anders heen kon. Maar dat leidde ertoe dat hij in zijn slaap aan mij zat op plekken waar die niet had moeten zijn. Ik lag dood stil, verroerde me niet en het was snel weer voorbij.

Ik vertelde dat aan mama toen we weer thuis waren. Haar antwoord naar mij: dat doet hij inderdaad in zijn slaap, dat deed hij bij mij ook.
Haar gedrag naar hem: zijn hele huid volgescholden.
Resultaat: ik mocht nooit meer bij papa in bed slapen.
Maar ik begreep niet waarom? Ik was een jaar of 9, hooguit net 10.

Ik wist dat mensen me daar niet aan mochten raken, maar ik wist niet waarom dan zo erg was. Ik snapte er niets van? Had ik iets fout gedaan waardoor ik niet meer bij papa mocht? Hij had mij toch niet expres aangeraakt? Het had ook geen pijn gedaan.. Ik snapte het niet.
Pas zoveel jaren later is het besef gezakt. Voelde ik pas wat ik hoorde te voelen als ik toen had begrepen wat er was gebeurt.

Ben ik boos op hem? Nee helemaal niet.
Ben ik bang voor hem? Soms, wanneer mijn brein mijn gedachten te ver weg brengt.
Neem ik het hem kwalijk? Ik weet het niet, kan dat überhaupt?

Anyhoe jaren gingen voorbij, papa trouwde een vreselijke vrouw. Haar lichamelijke en vooral geestelijke mishandelingen werden niet door hem geloofd als ik ze vertelde. Pas toen het moment kwam dat ze gingen scheiden kwam hij daarop terug. Beloofde dat het beter zou worden. Dat hij nooit meer een vrouw tussen ons zou laten komen.

Naïef als ik ben, nog altijd van binnen dat kleine meisje wiens held haar papa is, geloofde ik dat. Zijn nieuwe vriendin leek leuk. Ze had wel kritiek, maar diep van binnen wist ik dat ze gelijk had, ik was er toen nog niet klaar voor haar dat gelijk te geven. Niet alleen omdat ze in haar gelijk bepaalde aspecten over het hoofd zag of niet zwaar genoeg meegerekend had, ook omdat ik toen gewoon niet wist hoe ik anders moest zijn.

Veel later toen voor mij het moment kwam dat ik zwanger was van mijn oudste dochter, had ik een jaar daarvoor van papa te horen gekregen dat ze gingen proberen een kindje te maken. Leuk vond ik dat voor hen. Het zure aan het verhaal is dat een man van 49 en een vrouw van 43 niet zo gemakkelijk meer kindjes maken en dus schijnbaar vlak voordat ik hem vertelde dat hij opa werd, zij hadden gehoord dat ook hun laatste poging was mislukt.
Resultaat: mijn stiefmoeder wil mij en mijn gezin niet zien omdat als deze poging wel was gelukt hun kindje met zo oud zou zijn als mijn oudste dochter. Als klap op de vuurpijl reageerde mijn vader op het nieuws met: Goh wordt ik eerder opa dan vader.
Excuse me? Je bent vader van mij en mijn broertje.

Ah well. Jaren verstrijken, je raakt gewend aan het gemis i guess. Ik zie pap alleen op verjaardagen. Wat me brengt bij de reden van mijn verhaal vandaag.
As you know, ik heb corona. In plaats van mij de kans te geven op een later moment een feestje te geven, heeft hij nu een kaart gestuurd. Een kaart waar notabene niets persoonlijks op stond, niet eens een naam van de afzender, met daarin de welbekende 20 euro bol.com kadokaart.
That about sums up hoe onze relatie vandaag de dag is. Onpersoonlijk en voorspelbaar.

Liefs, M.